Η αλήθεια να λέγεται! Τσίπρας προς ...μερκελόφρονες και μή

Αναδημοσιεύω από το tvxs.gr του Στέλιου Κούλογλου:

Καθώς η Άνγκελα Μέρκελ θα καταφθάνει στην Αθήνα σήμερα, θα βρει μια Ελλάδα στην πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης. Το 2008 και το 2009 η εξέλιξη αυτή ήταν ένα παράπλευρο αποτέλεσμα της διεθνούς  χρηματοπιστωτικής κρίσης. Από τότε όμως η περαιτέρω ύφεση είναι αποτέλεσμα της πολιτικής  λιτότητας που επιβάλλεται από την Τρόικα των ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ και τις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις.

Η πολιτική αυτή καταστρέφει τον ελληνικό λαό, ειδικά τους μισθωτούς εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, τη νεολαία. Η ελληνική οικονομία μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έχει συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά 22%, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι έχουν απωλέσει το 32% του εισοδήματός τους και η ανεργία αγγίζει για πρώτη φορά το 24% με την ανεργία των νέων στο 55%. Η πολιτική λιτότητας έχει επιβάλει περικοπές σε επιδόματα, την πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και έχει οδηγήσει στην περαιτέρω κατάρρευση του περιορισμένου κοινωνικού κράτους που είχε απομείνει μετά τη νεοφιλελεύθερη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών.
 


Σύμφωνα με το επιχείρημα της κυβέρνησης  η πολιτική λιτότητας είναι η μοναδική που εγγυάται την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους. Φυσικά ισχύει το αντίθετο. Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που εμποδίζει την ελληνική οικονομία να επανέλθει σε τροχια ανάπτυξης. Η λιτότητα δημιουργεί ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης και αύξησης του χρέους που οδηγεί τόσο την Ελλάδα όσο και τους δανειστές της στην καταστροφή.


Όλα αυτά είναι απολύτως γνωστά τόσο στην ελληνική  όσο και στις ευρωπαϊκές  πολιτικές και οικονομικές  ελίτ, συμπεριλαμβανομένης της κας Μέρκελ, οι οποίες, παρόλα αυτά, επιμένουν στην επιβολή παρόμοιων προγραμμάτων σε όλες τις χώρες που αντιμετώπιζουν προβλήματα που σχετίζονται με το δημόσιο χρέος, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία. Γιατί όμως επιμένουν δογματικά σε αυτην την καταστροφική οικονομική και πολιτική συνταγή; Εμείς θεωρούμε ότι ο στόχος τους δεν είναι η επίλυση της κρίσης χρέους, αλλά η δημιουργία ενός νέου ρυθμιστικού κοινωνικού πλαισίου σε όλη την Ευρώπη που βασίζεται στην φθηνή εργασία, την απορύθμιση της αγοράς εργασίας, τις χαμηλές δημόσιες δαπάνες και τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Και για να επιτύχει αυτή η στρατηγική χρησιμοποιεί μια μορφή πολιτικού και οικονομικού εκβιασμού, που στοχεύει να πείσει ή να εξαναγκάσει τους Ευρωπαίους να αποδεχτούν τα πακέτα λιτότητας χωρίς αντίσταση. Η πολιτική του φόβου και του εκβιασμού που ακολουθείται στην περίπτωση της Ελλάδας εικονογραφεί σαφώς  αυτή τη στρατηγική.
 


Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ σέβεται τον μέσο Ευρωπαίο φορολογούμενο από τον οποίο ζητείται να σηκώσει στην πλάτη του δάνεια σε χώρες που βρίσκονται σε κρίση, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι τα χρήματα από τα δάνεια αυτά, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Ελλάδα, μεταφέρονται απευθείας σε έναν δεσμευμένο λογαριασμό  για την αποπληρωμή των δανείων, ενώ τα  τυχόν υπόλοιπα χρησιμοποιούνται για  την ανακεφαλαιοποίηση των σχεδόν χρεοκοπημένων ιδιωτικών τραπεζών. Τα χρήματα αυτά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μισθούς και συντάξεις, για την αγορα φαρμάκων  και την χρηματοδότηση της εκπαίδευσης. Και φυσικά η προϋπόθεση για την εκταμίευση των δόσεων των δανείων είναι η επιβολή περαιτέρω μέτρων λιτότητας που παραλύει την ελληνική οικονομία και αυξάνει την πιθανότητα της χρεοκοπίας. Αν υπάρχει κίνδυνος για τους Ευρωπαίους να χάσουν τα χρήματά τους, αυτός δημιουργείται από τη λιτότητα.
 


Η πολιτική αυτή πρέπει να σταματήσει τώρα. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο σχέδιο που θα βαθύνει την ολοκλήρωσή της. Το σχέδιο αυτό όμως πρέπει να αμφισβητήσει το νεοφιλελευθερισμό, οδηγώντας τις Ευρωπαϊκές οικονομίες στην ανάκαμψη, βάζοντας σε προτεραιότητα τις ανάγκες των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των ανέργων και όχι τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των χρεοκοπημένων τραπεζιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι αφοσιωμένος σε αυτήν ακριβώς τη στρατηγική. Γνωρίζουμε ότι είναι ένας δύσκολος δρόμος, αλλά είναι και ο μοναδικός που μπορεί να αναστήσει το Ευρωπαϊκό όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
 


Αυτό το σχέδιο μπορεί να επιτύχει μόνο αν οι λαϊκοί αγώνες αλλάξουν ριζικά τον συσχετισμό δύναμης. Και αυτοί οι αγώνες έχουν ξεκινήσει ήδη, οδηγούν στην ενίσχυση της Αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης σε όλη την Ευρώπη και κρατούν ζωντανές τη δημοκρατία, την ισότητα, την ελευθερία και την αλληλεγγύη, τις πιο σημαντικές αξίες της ευρωπαϊκής πολιτικής παράδοσης. Είναι αυτές οι αξίες που πρέπει να υπερισχύσουν. Διαφορετικά η Ευρώπη θα επιστρέψει σε ένα σκοτεινό παρελθόν που πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας για πάντα.
 


Αλέξης Τσίπρας - Πρόεδρος ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Εμείς οι 1.655.053 πολίτες τί {πρέπει να} κάνουμε

Από όταν ξεκίνησα να παρουσιάσω αναλυτικές θέσεις μου για μιά αριστερή Αριστερά και δημοκρατία πραγματική, πέρασαν κάτι χρόνια.
Κι από όταν επιχείρησα να ...ρίξω γραμμή για το «τί να κάνουμε» 12 μήνες+.
Και τί μήνες... Κολοσσιαίες -άλλες στη σοβαρότητα και άλλες στη γελοιότητά τους- εξελίξεις σημειώθηκαν αυτόν τον καιρό. Το τελευταίο 15μηνο για να είμαστε ακριβείς.
Ως ...πρελούδιο θα παρουσιάσω {ολίγον ...τηλεγραφικά} αυτές που θεωρώ ως "τομή"στα γεγονότα, ως ρυθμιστικές, καθοριστικές ας πούμε.
@ Πριν 15 μήνες ο πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου, «εκχώρησε» στον Αντώνη Σαμαρά την πρωθυπουργία αλλά εκείνος ...«δεν ηβουλήθη συνιέναι». Το γέλοιο της αρκούδας θα έπεφτε αν τα εγκλήματά τους {πολιτικά αλλά και του "κοινού ποινικού δικαίου"} δεν μάς είχαν φέρει σε τόσο άσχημη κατάσταση.
@ Μετά από ένα οικονομοβενιζελικό τετράμηνο, όπου η τρόϊκα ερχόταν κι έφευγε κι η «δόση» αναβαλόταν συνεχώς αλλά οι βενιζελικές γκάφες διαδέχονταν η μιά την άλλη, κάποιοι πολίτες αποτόλμησαν το έως τότε αδιανόητο: Να εκδηλώσουν την αποδοκιμασία τους προς το φαύλο πολιτικό σύστημα την ημέρα της επετείου του Έπους στα Αλβανικά βουνά, τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.
Ήταν πολλοί και σε πάνω από 20 πόλεις ταυτόχρονα. 
Και ασυνεννόητοι!!! Αυτό κατατρόμαξε τον πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου και τον έκανε να πετάξει την φοβερή μπαρούφα για δημοψήφισμα επί γτου μνημόνιου...
@ Η μπαρούφα με την σειρά της κατατρόμαξε τους ευρωπαίους αρχηγούς-λακέδες των «Αγορών» και τον φώναξαν στην ...Κοτ-ντ'αζούρ για να τον συνεφέρουν. Και όχι μόνο τον μάλωσαν αλλά και τού επέβαλαν να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία, παραδίνοντάς την σε «τεχνοκράτη» με διπλοτριπλή κομματική στήριξη, ώστε να φέρει εις πέρας το "κούρεμα", που εξασφάλισε εμπράγματα τους τοκογλύφους δένοντας εμάς χειροπόδαρα.
@ Ο καταψηφίσας το 1ο μνημόνιο Σαμαράς προχώρησε στην ψήφιση του 2ου (και χειρότερου...) με αντιπαροχή την διεξαγωγή εκλογών σύντομα.
@ Όμως η γελοιότητα είχε πλέον ξεπεράσει κάθε όριο και τα τρία μνημονιακά κόμματα διασπάστηκαν όλα από πληθώρα αποχωρούντων βουλευτών.
@ Αφού ο Παπαδήμος εκτέλεσε με επαγγελματική επάρκεια το έγκλημα (παλιότερος δικός του χαρακτηρισμός!!!} το έγκλημα του "κουρέματος" προκήρυξε εκλογές, στις οποίες ο λαός έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ...μασσάει πιά.
@ Μετά από μερικά πολιτικάντικα κολπάκια του κ - - ου, ξανάγιναν εκλογές 42 μέρες αργότερα και -επιτέλους!!!- διαμέσου ενός φαυλότατου καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος έγινε ο Σαμαράς πρωθυπουργός, παρότι ο λαός αντιμνημονιακά βέβαια ξαναψήφισε.
@ Και... μέσα στ' άλλα εκτόξευσε το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στο 27%+... Ένα εκατομμύριο εξακόσιες πενήτα πέντε χιλιάδες πολίτες τον ψηφίσαμε.
Τί {πρέπει να} κάνουμε τώρα εμείς οι 1.655.053 πολίτες;;;
Μιά πλειάδα άρθρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς είδε το φώς της δημοσιότητας. Ενδεικτικά αναφέρω τα:
- του Ρόυντι Ρινάλντι στον "Δρόμο της Αριστεράς"
- του Μάκη Σπαθή στην "ΑΥΓΗ" (αν δεν με απατά η μνήμη)
- του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου στην "Εποχή"
- Και στο www.tvxs.gr (του Στ. Κούλογλου) η Δάφνη Σφέτσα παρουσίασε εκτεταμένα τις θέσεις που αναπτύχθηκαν στην πρόσφατη Π.Σ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμπεριστατωμένα άρθρα, κάποια ήταν και μακροσκελή..., με θέσεις που, σχεδόν στην ολότητά τους, δεν με βρίσκουν αντίθετο. Ίσα-ίσα.
Πλην όμως ήσαν όλα γενικόλογα. Τους ξέφευγε η ...ταμπακέρα: Τί κάνουμε ΑΜΕΣΑ και ΠΡΑΚΤΙΚΑ.
Παραθέτω το δικό μου κείμενο {που το εξαπέστειλα ...δεόντως ως e-mail} πριν ένα περίπου μήνα.

ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ (απλώς...) ή ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ;

Μάλλον Νέο Κόμμα Νέου Τύπου απαιτείται!

Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,

Διάβασα, με όση επιμέλεια και προσοχή διαθέτω, αρκετά κείμενα πάνω σ' αυτό το καίριο και  ...«εκ των ών ουκ άνευ» θέμα.

Τόσο την "1^η αποτίμηση" της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και την εκτενή παράθεση από την Δάφνη Σφέτσα των λεχθέντων στην Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή αλλά και άρθρα στις εφημερίδες μας όπως του Ρούντι Ρινάλντι και του Μάκη Σπαθή, που σε πολλά σημεία «μέ καλύπτουν» ως κατευθύνσεις και στόχοι..

Εκείνο το οποίο είδα να λείπει είναι η  συγκεκριμενοποίηση των «πρακτικών» όρων, οι οποίοι θα εξασφαλίσουν την πραγμάτωση όσων διατυπώθηκαν ως κατευθύνσεις και στόχοι.

Η πρότασή μου είναι ακριβώς τέτοιας φύσης: Πρακτικοί και τεχνικοί όροι που όχι μόνον θα σηματοδοτήσουν την -ως μετεξέλιξη- "γένεση" νέου κόμματος νέου τύπου, που είναι αναγκαία για ένα καλό ξεκίνημα, αλλά και θα είναι το "υπόστρωμα", ο καμβάς, η βάση και η εγγύηση ότι η προσπάθεια θα έχει καλή συνέχεια προς την ευόδωση του αγώνα μας.

Έχοντας μια σοβαρή εμπειρία -αλλά και ...θητεία- στην οργάνωση σχημάτων και φορέων ποικίλων κοινωνικών και άλλων αντικειμένων, θα παραθέσω τα κυριότερα από όσα έχω κατασταλάξει στα -σχεδόν 60- χρόνια της πολιτικοκοινωνικής μου διαδρομής. Με σύντομη όμως, περιωρισμένη από την φύση του άρθρου αυτού, αιτιολόγηση. Έτσι υπάρχει κίνδυνος να εμφανιστούν ως ..."ρετσετικά", ενώ δεν είναι, και περιωρισμένης εμβέλειας, ενώ έχουν μεγάλη. Μπορώ και θα το προσπαθήσω να δώσω εκτεταμένη τεκμηρίωση τόσο στην τοπική οργάνωση που συμμετέχω όσο και σε ευρύτερα όργανα, μόλις μου δοθεί η ευκαιρία.

Μιά ΑΡΧΗ "μητέρα" όλων των ΑΡΧΩΝ

Θα την τιτλοφορούσα "αρχή του παντογράφου", φοβάμαι όμως ότι δεν είναι οικείο σε όλους το τί κάνει ένας παντογράφος. Έχοντας ένα πρότυπο δημιουργείς με έναν παντογράφο κάτι όμοιό του σε μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίμακα.

Στοχεύοντας σε μιά κοινωνία ανθρώπινη, δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή εντέλει, πρέπει να έχεις ως «εργαλείο» ένα κόμμα ανθρώπινο, δημοκρατικό, προοδευτικό, και -πραγματικά- αριστερό.

Και πιό παραστατικά: Αν π.χ. η Αναλογική είναι το προκρινόμενο σύστημα εκλογής αντιπροσώπων, δεν γίνεται να μην εφαρμόζεται στις εσωτερικές κομματικές διαδικασίες!

Επίσης: Μια πλουραλιστική κοινωνία, όπως εκ των πραγμάτων είναι η ανθρώπινη, δεν μπορείς να την «καθοδηγήσεις» με ένα μονολιθικό κόμμα! 

Την "αρχή του παντογράφου" εκτός από λογικά αναγκαία πρέπει να την δούμε και ως εκπαιδευτική διαδικασία: Με την ενδοκομματική εφαρμογή κάποιων κανόνων εκπαιδεύονται τα μέλη να τους εφαρμόσουν και στην κοινωνία.

Κι ακόμα παραπέρα: Η ενδοκομματική εφαρμογή θα κάνει φανερά τυχόν λάθη, τυχόν παρενέργειες και στρεβλώσεις. Οπότε θα γίνουν και οι απαραίτητες διορθώσεις και προσαρμογές προτού εφαρμοστούν και στην κοινωνία. Επιγραμματικά:

Το νέο κόμμα νέου τύπου να είναι "μικρογραφία", πρότυπο, της κοινωνίας που θέλουμε.

ΜΕΛΗ

1. Το κύριο που πρέπει να προσεχθεί είναι βέβαια η ισοτιμία. Σε κάθε οργανωτική έκφανση, σε κάθε απόφαση, σε κάθε δράση. Είναι δυστυχώς πολύ εύκολη η ολίσθηση σε διακρίσεις, όπως γλαφυρά περιέγραψε ο Όργουελ στη "Φάρμα των Ζώων" με το «όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι ...πιο ίσα». Γιαυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Ειδικά στις λεπτομέρειες:

1.1. Καμμιά προϋπόθεση για την εγγραφή. Αρκεί η έκφραση της βούλησης οποιουδήποτε να εγγραφεί. Πέρα όμως από γνωστές διακρίσεις (φύλο, φυλή, εθνικότητα, θρήσκευμα, γλώσσα) και απαράδεκτες φραγές (πρόταση από άλλα μέλη, έγκριση από κάποιο όργανο κ.ά.)  υπάρχουν και δύο ...δυσδιάκριτες: Η οικονομική σχέση και η ηλικία.

Η πρώτη  εκφράζεται με την απαίτηση πληρωμής κάποιου ποσού. Αν όμως στοχεύουμε σε μιά κονωνία στην οποία το χρήμα δεν θα είναι κυρίαρχο, δεν γίνεται αυτήν την αντίληψη να μην την εφαρμόζουμε στο κόμμα. Η εγγραφή πρέπει να είναι α-χρηματική. Όπως και η συμμετοχή μετά! Η συνδρομή να είναι προαιρετική. Ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του μέλους. Να μην υπάρχει το "κλασσικό" «ταμειακώς εντάξει»... Αν σάς φαίνεται περίεργη πρόταση, σκεφτείτε να ήταν προϋπόθεση για να ψηφίσουμε στις βουλευτικές εκλογές το να έχουμε φορολογική ενημερότητα... Η οικονομική κάλυψη των δραστηριοτήτων του κόμματος μπορεί και πρέπει να γίνεται με άλλες διαδικασίες (π.χ. εθελοντισμό, εκδηλώσεις κ.ά. αλλά και συνδρομές βέβαια) και όχι με το ...«δεν πληρώνεις - δεν ψηφίζεις»!!!

Η δεύτερη διάκριση, η ηλικία, στηρίζεται στο πλασματικό, αν όχι και πλαστό, αξίωμα της «ωριμότητας». Παλιά ήταν στα 21 χρόνια, τώρα είναι στα 18. Σχηματικό και ανούσιο όριο. Και με την ...υπερωριμότητα τί γίνεται;;; Με την γεροντική -ή και άλλη- άνοια;;; Αν δεν μπορούμε προς το παρόν να χωνέψουμε την αρχή "ο άνθρωπος είναι «ώριμος» από τη γέννησή του" (βρίσκοντας άλλους τρόπους αντιμετώπισης της δυσκολίας διαμόρφωσης γνώμης ή/και έκφρασής της) ας κατεβάσουμε πολύ χαμηλά -π.χ. στα 10 χρόνια- το όριο.

1.2. Κάθε μέλος είναι μέλος "κάπου". Κατ' αρχή στην τοπική οργάνωση κατοικίας του. Ή σε θεματική, εργασίας ή ενδιαφερόντων του. Μπορεί να συμμετέχει σε πολλές ταυτόχρονα (και είναι ευχής έργο αυτό...) αλλά μόνον σε μία μπορεί να ψηφίζει εκπροσώπους.

1.3. Η διαγραφή πρέπει να αποκλείεται. «Τάλε-κουάλε» όπως και η εξορία ενός πολίτη... Η πειθαρχία δεν πρέπει να επιβάλεται (ή να τιμωρείται τυχόν μη τήρησή της) αλλά να να εμπνέεται από τα υπόλοιπα μέλη. Πρέπει να είναι πραγματική πειθ-αρχία. Πειθώ συμμόρφωσης στις αρχές, στους κανόνες.

1.4. Κατάργηση της "Νεολαίας" ως αυτόνομης οργάνωσης. Όσα μέλη επιθυμούν μπορούν να σχηματίσουν μια "θεματική" ή μια "συνιστώσα" με αυτόν τον προσδιορισμό. Η αυτόνομη οργάνωση είναι δυσμενής διάκριση για τους νέους μας. Το ανάλογο ισχύει για τις γυναίκες.

2. Στην σημερινή συγκυρία είναι νομίζω σκόπιμο να εξεταστεί και η εφαρμογή διαφορισμού όσων συμμετέχουν στο κόμμα σε μέλη και υποστηρικτές, με μόνο κριτήριο όμως την δικιά τους θέληση. Με σαφή προσδιορισμό βέβαια των διαφορετικών διακαιωμάτων-υποχρεώσεων των μεν και των δε.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

1. Συνιστώσες

Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί "δεδομένη" η αναγκαιότητα ύπαρξης και λειτουργίας τους και να σταματήσει να είναι "θέμα για συζήτηση", διότι:

1.1. Μόνον μέσα από αυτές πραγματώνεται η αρχή του παντογράφου.

1.2. Είναι εκτός πραγματικότητας τυχόν αντίληψη "ενιαίας-ομοειδούς" έκφρασης 1.600.000 μελών/υποστηρικτών/ψηφοφόρων ή -γιατί όχι;;;- 5.000.000 στο μέλλον...

1.3. Οι Συνιστώσες μας, ως σύνολο, είχαν άριστη «επίδοση» παρά τον λυσσαλέο -και ανέντιμο!- πόλεμο από τα παπαγαλάκια του πελατειακού κράτους. Στη συνείδηση του κόσμου έχουν πλέον καταγραφεί ως απαραίτητο στοιχείο δημοκρατίας.

1.4. Είναι όρος «εκ των ών ουκ άνευ» για την ύπαρξη αναλογικής έκφρασης των κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων.

Πρέπει βέβαια να μελετηθούν και να εκφραστούν στο Καταστατικό οι ακριβείς συνθήκες και προϋποθέσεις συγκρότησης και λειτουργίας. Αυτό ΕΙΝΑΙ θέμα συζήτησης!

2. Επίπεδα

Όχι παραπάνω από τρία: Τοπικό (ή θεματικό, κλαδικό κλπ), Εκλογικής Περιφέρειας («Νομαρχιακό»),  Πανελλαδικό (διαρκές Συνέδριο).

Μελλοντολογώντας θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και ένα τέταρτο: το Ευρωπαϊκό ή/και το Παγκόσμιο. Αλλά ας μην απλώνουμε πολύ τα ποδάρια μας...

3. Κομματικά όργανα

Αυτά μπορεί να είναι (και θα είναι) περισσότερα: Τοπικές Επιτροπές, Νομαρχιακές, Αχτιδικές (Περιφέρειες), Κεντρική Επιτροπή, Ομάδα Κορυφής, Κοινοβουλευτική Ομάδα και αντίστοιχες κλαδικές/θεματικές αντιστοιχισμένες στα κοινωνικά ρεύματα και τα δίκτυα αλληλεγγύης.

Με μία όμως συνθήκη: Τα επίπεδα εκλογής εκπροσώπων να είναι τρία (3) το πολύ. Και πιο παραστατικά: Ο Σύνεδρος π.χ. εκλέγει ΚΑΙ Κεντρική Επιτροπή ΚΑΙ Ομάδα Κορυφής ΚΑΙ Πρόεδρο, κατευθείαν.

Η ύπαρξη πολλών επιπέδων εκλογής ήταν ο βασικός μηχανισμός ...ισοβιότητας των ηγετών-στελεχών στις χώρες του ...ανύπαρκτου σοσιαλισμού.

Ας μην την ξαναπατήσουμε...

Ανάδειξη εκπροσώπων με Αναλογική και Προτιμητικό(*) Σύστημα (στην δικιά μου εκδοχή: χρήση της σειράς Fibonacci). Σε μονοπρόσωπα πόστα: Προτιμητικό και 2^ος γύρος μεταξύ των δύο πρώτων .

4. Θεσμικά όργανα

Η διαδικασία επιλογής-εκλογής τους είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία εμπέδωσης της εσωτερικής δημοκρατίας και ενίσχυσης της συμμετοχής.

Πρέπει να γίνεται ΠΑΝΤΟΤΕ από το αντίστοιχο "σώμα" μελών: Οι Δήμαρχοι π.χ. από τις Tοπικές (κλπ), οι Βουλευτές από τις Νομαρχιακές, οι Βουλευτές Επικρατείας από την Κεντρική κ.ο.κ. χωρίς ...«άνωθεν» παρεμβάσεις υπέρ προσώπων "κύρους" και άλλα τέτοια εξόχως αντιδημοκρατικά. Αντιδημοκρατικά κατάλοιπα συστημάτων που έχουν ως βάση την «ενός ανδρός αρχή» και την ΜΜΕ-ική «αναγνωρισιμότητα», που, όπως έχει, παγκόσμια, αποδειχτεί, δεν προσφέρει τίποτε στο Κίνημα και στον Λαό.

Η "Τσιτσιολίνα" δεν είναι δυστυχώς ούτε το μόνο ούτε το χειρότερο παράδειγμα...

ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ από "σώματα" ή "όργανα"

Αυτό είναι το "μεδούλι" της δημοκρατικής λειτουργίας και πάνω του εδράζεται, αναπτύσσεται, αυτοσυντηρείται η ίδια η δημοκρατία.

1. Προϋποθέσεις σύγκλησης συνεδριάσεων - Συνελεύσεων

Πλήρης ενημέρωση - Επαρκής χρόνος (όχι ...«κατεπείγοντα») - "Προνοητικό" θεματολόγιο - Εναλλακτικές Εισηγήσεις έγκαιρα ΚΑΙ από "απλά" μέλη. Τακτές ημέρες τακτικών.

2. Διεξαγωγή

Ακριβής έναρξη - Απαρτία: όσοι παρόντες - Επαρκής χρόνος παρεμβάσεων - Καθιέρωση τηλεσυμμετοχών (Skype κ.ά.) - Πάντοτε ανοιχτές στο "πλατύ Κοινό".

3. Ψηφοφορίες

Με Προτιμητικό Σύστημα πάντα και Αναλογική όπου ταιριάζει. Καθιέρωση ηλεκτρονικής ή/και επιστολικής ψηφοφορίας.. Ισαξίωση της λευκής ψήφου, που είναι κατεξοχή πολιτική ψήφος! Επ' αυτού έχω αρθρογραφήσει εκτενώς στο "αντί" κι αλλού παλιότερα. Εδώ θα παραθέσω «δειγματικά» δύο συνέπειες: Αν η λευκή ψήφος πάρει σχετική πλειοψηφία επί προτάσεων, τότε η συζήτηση για το θέμα επαναλαμβάνεται σε επόμενη συνεδρίαση με άλλες προτάσεις. Αν η λευκή ψήφος πάρει σχετική πλειοψηφία σε εκλογή πολυπρόσωπων οργάνων, τότε η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται για τις «κενές έδρες» με άλλους υποψήφιους. Και αν τυχόν πάρει την απόλυτη πλειοψηφία τότε η διαδικασία επαναλαμβάνεται εντελώς εξαρχής, από την ίδια την πρόκριση των υποψήφιων.

4. Ανακλήσεις αποφάσεων ή/και εκπροσώπων

Δεν νοείται δημοκρατική λειτουργία χωρίς τέτοιες δυνατότητες. Αλλοιώς, ταχύτατα και ανεξάρτητα από όποιες αγαθές προθέσεις, θα καταλήξουμε αναμφίβολα  στην ...quasi δημοκρατία: «ελέγξτε μας στο τέλος της θητείας μας, καταψηφίζοντάς μας» και στην ΜΗ συμμετοχή των μελών. Μεγάλη προσοχή βέβαια πρέπει να δοθεί στις προϋποθέσεις, τους όρους και τις συνέπειες της ανάκλησης.

5. «Δημοψηφίσματα»

Σε όποια θέματα γενικού ενδιαφέροντος κριθούν (από "όργανα", "σώματα" ή αριθμό μελών) ως σημαντικά, θα διεξάγεται γενική ψηφοφορία. Πανελλαδική ή μικρότερης κλίμακας. Με προϋπόθεση την επαρκή ενημέρωση και την εφαρμογή του Προτιμητικού Συστήματος επί εναλλακτικών προτάσεων αντί ενός "ξερού" ΝΑΙ-ΟΧΙ.

ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ

1. Αριθμός εκπροσώπων

Πρέπει κατά περίπτωση να είναι τόσος ώστε να εξασφαλίζεται και ο πλουραλισμός και η λειτουργικότητα των αντίστοιχων "σωμάτων" ή "οργάνων".

2. Επιλογή

Πέρα απο την εφαρμογή Αναλογικής-Προτιμητικού που προανάφερα, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην διαδικασία πρόκρισης των υποψηφίων.

3. Θητεία εκ περιτροπής - Ανακλητότητα

Συμπληρωματικές-παραπληρωματικές ρυθμίσεις που πρέπει να μελετηθούν και να σχεδιαστούν όσο καλλίτερα γίνεται. Και βέβαια να υπάρξει δυνατότητα τροποποιήσεών τους, αφού -ουσιαστικά- θα είναι η πρώτη φορά που θα εφαρμοστούν σε τέτοια έκταση.

- - - - - - - - - - - - -

(*) Ο ψηφοφόρος δεν βάζει "σταυρούς" αλλά αξιολογεί-κατατάσσει τους υποψήφιους, όλους υποχρεωτικά, βάζοντας αριθμούς 1-2-3... σε "κουτάκια".  Το ίδιο εφαρμόζεται και για έγκριση εναλλακτικών προτάσεων. Επιλέγεται ο υποψήφιος ή η πρόταση που συγκέντρωσε τον καλλίτερο μαθηματικό συνδυασμό των 1-2-3-4-5-..., όχι όποιος  πήρε τα περισσότερα "1".

Εκτενής περιγραφή υπάρχει στα psemmatapsemmata.blogspot.gr[2-4-09], 8ymwmenayannena.blogspot.gr[22-6-11], wraiasklivani.blogspot.gr[16-8-11]

Νέος "δάκτυλος" του ...ΣΥΡΙΖΑ! Ο κροίσος Warren E. Buffett κατάγγειλε τις νεοσυντηρητικές πρακτικές περί μη φορολογίας των πάμπλουτων!{υπάρχει πάλι πρόβλημα με το"blogger"! Το κείμενο θα τό βρείτε στα σχόλια}

Τί να κάνουμε

Όταν ο Λένιν έγραψε μια μπροσούρα με αυτόν τον τίτλο ήταν 31 χρονών. Τόσο περίπου, κάπως νεώτερος, ήμουν όταν τή διάβασα, πριν κάπου 45 χρόνια. Δεν θυμάμαι σπουδαία πράμματα πια από τις ιδέες που ανέπτυσσε. Δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε νομίζω. Άλλες, ...πολύ "άλλες" οι εποχές τότε... Το 1901.

Κράτησα μόνο τον τίτλο. Και ως ...πιασάρικο αλλά και ως δηλωτικό-εκφραστικό όσων θα διαβάσετε παρακάτω.

Τί να κάνουμε λοιπόν...

Τί να κάνουμε οι όποιοι αριστεροί και η όποια Αριστερά που -μόνον εμείς!- τήν απαρτίζουμε.

Μην πείτε ότι είναι ταυτολογία... Υπάρχουν αρκετά άτομα και αρκετά συλλογικά μορφώματα -κόμματα κ.ά.- τα οποία απλώς ισχυρίζονται ότι είναι η Αριστερά, χωρίς να είναι τα ίδια (στην πράξη, στη ζωή, όχι στα λόγια...) αριστερά...

Θα ξεκινήσω με το ...πολυφορεμένο (άρα, κατά τεκμήριο, πετυχημένο...):

«Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε».

Κατά την ...σεμνοταπεινή μου άποψη ΚΑΙ στραβός είν' ο γιαλός ΚΑΙ στραβά αρμενίζουμε.

Θα κάνω μια σύντομη, συνοπτική εισαγωγή. Πολύ περισσότερα, αναλυτικότερα, θα βρείτε στα μπλογκ μου nalambis.blogspot.com και 5monkeysbrain.blogspot.com αλλά και στο συλλογικό neosparatiritis.blogspot.com.

Ο ΣΤΡΑΒΟΣ ΓΙΑΛΟΣ

Ο γιαλός είναι στραβός διεθνώς. Το απαράγωγο, το ακριδικό, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, ΤΟ κεφάλαιο δηλαδή, όταν άρχισαν να υψώνονται φωνές για την κρίση του, την λεγόμενη "οικονομική" κρίση, και τις ευθύνες των σκοτεινών και ανέντιμων προσώπων και κύκλων που τό κατευθύνουν και εκμεταλλεύονται ΟΛΟΥΣ τους λαούς της γης, πέρασε στην αντεπίθεση:

1. Και για να αποσείσει τις ευθύνες του ρίχνοντας τες στις ...υπερβολικές απαιτήσεις των εργαζομένων και στο ...σπάταλο κοινωνικό κράτος.

Φριντμανι(α)κή μέθοδος των "Παιδιών του Σικάγου",

που μέσω της ...άπειρης πληθώρας εξαγορασμένων ΜΜΕ

και δημοσιογράφων-παπαγάλων τελεσφορεί μέχρι στιγμής.

2. Και να αποκομίσει μέγιστα, αμύθητα, ωφέλη από το ξεπούλημα γης και πόρων, στο οποίο οδηγούν τους, εξαθλιωμένους μέσω της ..."λιτότητας", λαούς, να αποδεχθούν ως ...εθνική σωτηρία από την κρίση.

Διότι έτσι θα κάνουν ιδιωτικές «επενδύσεις»,

θα βρεί δουλειά ο "κοσμάκης",

θα μειωθεί η ανεργία και μπλα-μπλα-μπλα-μπλά...

Ο γιαλός είναι στραβός όμως ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Γιαυτό άλλωστε διαλέχτηκε ως ο "ασθενέστερος κρίκος", ως η καταλληλότερη για την έναρξη της επίθεσης ευρωπαϊκή χώρα... Και στα 190 χρόνια από το 1821 (μην γελιώμαστε...) αλλά κύρια στα τελευταία 55 (ξέρω τί λέω!) είναι έρμαιο φαύλων πολιτικάντηδων διαφόρων ...αποχρώσεων, έρμαιο του πελατειακού, διεφθαρμένου "γκουβέρνου", δέσμια των υπέρογκων δανείων που συντήρησαν την σπατάλη και τον ...στρατό των "ημετέρων", ανίκανη να αντιδράσει επίσημα, αδύναμη να αντισταθεί κοινωνικά.

Παρόμοια επίθεση είχαν εφαρμόσει και σέ άλλες χώρες, πριν από αυτή τη κρίση. Η Ναόμι Κλάϊν στο βιβλίο-ντουκουμέντο " Το δόγμα του σοκ" τά αφηγείται θαυμάσια {βρείτε το και διαβάστε το!} αλλά η Ελλάδα παρουσιάζει τώρα ειδικό ενδιαφέρον λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε. και στην "ζώνη του ευρού".

ΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΑΡΜΕΝΙΣΜΑ

Η «Αριστερά» μας, η ...χωροταξική  «Αριστερά» μαζί με την μικροκομματική και την ....γκρουπουσκουλική έχει ένα μοναδικό ιδίωμα: Να "αρμενίζει στραβά" αρμενίζοντας ΙΣΙΑ, καταπάνω στα βράχια του ΣΤΡΑΒΟΥ γιαλού... 

Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως, όταν είναι στραβός ο γιαλός κι εσύ αρμενίζεις ίσια (κολλημένος σε αρχαία δόγματα...), είναι φανερό ότι θα προσκρούσεις και θα τσακιστείς...

Π.χ. η "οργανωμένη", η "συνεπής", η "ταξική" πάλη (καθόλου σοσιαλιστική αλλά μάλλον σολιπσιστική θα έλεγα...) τόσο όσων τήν επικαλούνται ως δόγμα όσο και όσων απλώς τήν μιμούνται, μη μπορώντας να απαγκιστρωθούν από παλιές -και τόσο αποτυχημένες- πρακτικές και συνήθειες λόγου και πράξης έτσι ακριβώς λειτουργεί: Ως ...ίσιο αρμένισμα καταπάνω στα βράχια.

Τί να κάνουμε

1. «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις» είπε κάποιος αρχαίος, (περίπου) πρόγονος ημών... 

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τό να ξεκαθαρίσουμε τί λέμε. 

Να ξεκαθαρίσουμε τί εννοούμε όταν προφέρουμε κάποια βασικά «ονόματα»-λέξεις. Διότι αν δεν κυριολεκτούμε, αν άλλα λέμε και άλλα εννοούνται, τότε ΚΑΙ μεταξύ μας δεν μπορεί να υπάρξει συν-εννόηση ΚΑΙ παραπλανούμε τους "παραέξω".

* Αλληλολοαποκαλούνται κάποιοι "σύντροφοι" π.χ.

Γιατί;;; ...Τρώνε μαζί;;; Μόνον οι ΠΑΣΟΚοι (ειδικά οι μεγαλόσχημοι) κυριολεκτούν όταν τό χρησιμοποιούν...  Κάτι ήξερε ο Πάγκαλος...

Για μάς, για όσους από μάς τέλοσπάντων ισχύει, σωστό είναι το "συναγωνιστές"-"συναγωνίστριες".

Αγώνα κάνουμε! Συναγωνιστές είμαστε!

{Άν κάνουμε αγώνα βέβαια... Και δεν μπορώ να βγάλω από το νού μου

 ότι, ακριβώς διότι συνεπάγεται κάποια υποχρέωση το "συναγωνιστές",

 γιαυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Και συνηθίζουν να χρησιμοποιούν

 το "σύντροφοι", που είναι ουδέτερο...}.

* Ας πιάσουμε την "δημοκρατία" μετά. Ως τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας ένα μόνον πράγμα είναι: Η μέθοδος, η διαδικασία, το σύστημα αν θέλετε, με το οποίο η ΒΟΥΛΗΣΗ του λαού γίνεται χωρίς αλλοιώσεις νόμοι, κανονισμοί, ρυθμίσεις, ΠΡΑΞΗ με μία λέξη.

Όπου "λαός" είναι το όποιο σύνολο ανθρώπων αφορά το κάθε θέμα, κάθε φορά.

Η δημοκρατία έχει το ...κακό ιδίωμα της πληρότητας, της ολότητας, κάτι σαν το "ζεν" ας πούμε. Δεν ποσοστώνεται, δεν μπορεί να είναι περισσότερη ή λιγότερη (όπως μιά γυναίκα δεν μπορεί να είναι ...ολίγον έγκυος), δεν μπορεί να ισχύει σε έναν τομέα και όχι σε άλλον. Δεν μπορεί να είναι δημοκρατική μιά κοινωνία, αν δεν λειτουργεί δημοκρατικά η οικογένεια π.χ., δεν μπορεί να έχεις μιά δημοκρατική χώρα, αν δεν λειτουργεί δημοκρατικά η τοπική αυτοδιοίκηση, οι συνεργατικές/συνεταιρισμοί, τα συνδικάτα, οι πολιτιστικοί της σύλλογοι...

Εκείνο που ποσοστώνεται, που έχει διαβαθμίσεις είναι η ολιγαρχία. Αυτή μπορεί να είναι (και υπάρχουν άφθονα ιστορικά παραδείγματα) περισσότερη ή λιγότερη, σκληρότερη ή ηπιώτερη, ανοιχτή μονοκρατορία-δικτατορία ή πολυπρόσωπη "δυτικού τύπου".

 Και βέβαια η περιβόητη αρχαία Αθηναϊκή κι αυτή ολιγαρχία ήταν.

Το να αποκαλούνται όλες αυτές «δημοκρατίες» μόνον τα συμφέροντα των φενακιστών, των εκμεταλλευτών του λαού εξυπηρετούν, διότι εκτονώνεται-ακυρώνεται η βούλησή του για πραγματική δημοκρατία.

Γιαυτό κάνουν μεγάλο λάθος όσοι λένε ότι έχουμε

 ...έλλειμμα δημοκρατίας αντί να λένε ότι έχουμε έλλειψη δημοκρατίας...

 Στη Βουλή μας άκουσα, τον Φ. Κουβέλη να τό λέει. Κρίμα, Φώτη.

Ως δικηγόρος θα έπρεπε να ξέρεις καλλίτερα τη δύναμη των λέξεων...

Να είσαι πιο προσεκτικός στη χρήση τους.

Θέλω όμως να τονίσω και ένα άλλο σημείο περί δημοκρατίας. Στο πανελλήνιο κίνημα της "Πλατείας" κυκλοφορεί και μεταδίδεται πολύ ο όρος ΑΜΕΣΗ δημοκρατία και το παράγωγό του "αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες". Ακούγεται ελκυστικό... Μέχρι κι ο πρωθυπουργός μας το χρησιμοποίησε πριν καιρό, τρομάρα μας... Είναι όμως πολύ μεγάλο λάθος. Άμεση δημοκρατία, η αποκαλούμενη και "αδιαμεσολάβητη", (συνοπτικά: όλοι αποφασίζουν για όλα) δεν μπορεί να υπάρξει στην πολυσύνθετη κοινωνία μας αλλ' ούτε και πρέπει να επιδιώκεται να εγκαθιδρυθεί: Τί ζωή θα ζούμε, αν πρέπει όλοι να είναι ενήμεροι, λεπτομερώς ενήμεροι..., για όλα; Θα περισσεύει χρόνος-διάθεση για ό,τιδήποτε άλλο;;;

Τό συζητώ από χρόνια με ποκίλους υποστηρικτές της «άμεσης», τό συζήτησα

 πολλές φορές και τώρα. Και "ζωντανά" στην "Πλατεία"[#] και στο διαδίκτυο.

 Κατά έναν -καθόλου περίεργο για μένα- τρόπο, όλοι και όλες, όταν ζητούσα

 να μού εξηγήσουν με λεπτομέρεια το "πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις"

στα επίπεδα γενικού ενδιαφέροντος (που άρα αφορούν αριθμό ατόμων

 απαγορευτικό για "Συνέλευση") όλοι και όλες, μα κυριολεκτικά όλοι και όλες,

 μού περιέγραφαν κάποια εκδοχή αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας...

Και..., μην τό χαλάμε, τα πολιτεύματα που ξέρουμε κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες είναι (και ήταν), δεν μπορούμε να τίς φέρνουμε ως κακό παράδειγμα δημοκρατίας... Και, πολύ περισσότερο, το διεφθαρμένο μετεμφυλιακό ελληνικό αυταρχικό, αντιδημοκρατικό "γκουβέρνο"...

Προϋπόθεση δημοκρατίας (μία από τις προϋποθέσεις...) είναι ο συνεχής-αυστηρός έλεγχος των αντιπροσώπων, των «μεσολαβητών», και η ανακλητότητά τους. Όχι η περιοδική (πότε κάθε χρόνο, πότε κάθε τέσσερα...) ανούσια σταυροδότησή τους...

* Ένας τρίτος όρος που θέλει ξεκαθάρισμα είναι ο "πατριωτισμός". Έχουμε ακούσει πολλές φορές στη Βουλή και σε εκπομπές τη φράση «δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός» ή κάποια ανάλογη ή παραπλήσια.

Τί να είναι ο "πατριωτισμός" που, πάνε να μάς πείσουν ότι, τόν έχουν όλοι;;; 

Άμεσα έρχεται στο μυαλό καθενός πως "πατριωτισμό" έχει κανείς όταν με τα λόγια και τις πράξεις του φροντίζει το συμφέρον της πατρίδας, του κοινωνικού συνόλου δηλαδή, ότι τό προτάσσει από το δικό του κοντόθωρο συμφεροντάκι, ότι θεωρεί πως το δικό του συμφέρον ταυτίζεται με το κοινωνικό.

Γιατί λοιπόν να μην «αμφισβητούμε τον πατριωτισμό» ...ουκ ολίγων;;; Πολιτικών κυρίως, αλλά και άλλων, που η στάση και οι πράξεις τους «ακτινοβολούν» και επηρεάζουν ευρύτερα την κοινωνία;;;

Θα αναφέρω λίγα παραδείγματα πολιτικών.

- Ήταν ...πατριωτισμός το γελοίο καλπονοθευτικό σύστημα του 1956, το "τριφασικό", του Καραμανλή; Ή μήπως η επανεκλογή του μέσω βίας και νοθείας το 1961;

- Ήταν ...πατριωτισμός η ...κωλοτούμπα του Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986, που τό παρέλαβε αυταρχικό-αντιδημοκρατικό[##] και τό έκανε αυταρχικώτερο; Η μήπως το διαβότητο δάνειό του «άτοκο χωρίς χρονοδιάγραμμα επιστροφής»;

- Ήταν ...πατριωτισμός η απόρριψη του "πακέτου Πινέϊρο" για την ΠΓΔΜ από τον Σαμαρά το 1993 με στόχο να κάνει δικό του κόμμα;

- Ήταν ...πατριωτισμός τα ...σημίτεια «ας πρόσεχαν», « έτσι είν' η Ελλάδα» και η ..."δημιουργική λογιστική";

- Ήταν ...πατριωτισμός η ...καραμάνλεια αντικατάσταση των "νταβατζήδων" με "κουμπάρους";

- Ήταν ...πατριωτισμός, τέλος, η δωλοληψία από -...άπειρους κατά τον αριθμό- υπουργούς και άλλους κυβερνητικούς;

Όχι βέβαια!

Γιαυτό είναι καθήκον καθενός αριστερού-πατριώτη να ξεσκεπάζει αυτές τις απάτες, που δείχνουν "λεκτικές" αλλά έχουν τεράστια ουσία και σημασία, και να μην μπαίνει στο παιχνίδι του ...καλλιεπούς «πολιτικού πολιτισμού»... λέγοντας ότι ...«δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός»...

* Ένα άλλο, πρόσφατο, παράδειγμα όρου που δημιουργεί λαθεμένες αντιλήψεις είναι το εξής: «Δημιουργία» πολιτικής ανωμαλίας είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στη Βουλή.

Έγραψα σε άρθρο μου στις 2-7-11.

«««««««««««««««««

Τί λες φίλτατε Παναγιώτη;;;

Η πολιτική ανωμαλία ενδημεί στη χώρα μας από το ...1821.

Θα πάω όμως «μόνον» μιά γενιά πίσω...

1. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία το αυταρχικό-ολιγαρχικό καραμανλικό Σύνταγμα του 1975;;; Δεν ήταν τα καλπονοθευτικά εκλογικά συτήματα της Ενισχυμένης ΔΥΣαναλογικής, που θεμέλιωσαν και θέριεψαν το πελατειακό κράτος μέσω των «ισχυρών» κυβερνήσεων;;; Τέλειωσε η πολιτική ανωμαλία το 1974 επειδή έπεσε η χούντα και ...νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ;;; Φυσικά και ήταν μεγάλη πολιτική ανωμαλία να αντιμετωπίζεται ως παράνομο... αλλά ούτε η μόνη ήταν ούτε η σπουδαιότερη...

2. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία το αυταρχικότερο-ολιγαρχικότερο μεταγενέστερο παπανδρεϊκό Σύνταγμα;;; Που εμπέδωνε και αναδείκνυε σε κορυφαία αντίληψη και πρακτική την «ενός ανδρός αρχή»;;; Με έναν πρωθυπουργό-αρχηγό κόμματος να νομοθετεί (μέσω του "λόχου" του) και να εκτελεί-διοικεί (μέσω σφογγοκωλάριων);;;

3. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία η (μετά την «σοσιαλιστική» τετραετία 1981-85) υπερίσχυση και εντατική εφαρμογή των διαβόητων "ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων", της προώθησης σε κάθε τομέα της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας, που, εξώφθαλμα, κέρδισε ...επαξίως τον τίτλο Ιδιωτική ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΑ;;; Ειδικά μετά το 1997 και την ...άνθιση του Χρηματιστήριου;;; Την άνθιση των λαμόγιων και δωροληπτών, της γενικευμένης διαφθοράς;;;

4. .....

5. ..... και δεν έχει τελειωμό...

Βαρεθήκαμε να σάς βλέπουμε να παίζετε το ρόλο του ..."αριστερού ψάλτη" στη λειτουργία του φαύλου «πολιτικού μας πολιτισμού», του αποκρουστικού πελατειακού συστήματος των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, με κύριο, αν όχι και μόνο, αποτέλεσμα να τού δημιουργείτε "άλλοθι".

»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΕΧΟΥΜΕ από καιρό πολιτική ανωμαλία, δεν ...οδηγούμαστε σ' αυτήν.

* Κι ακόμα: Βομβαρδίζεται η υφήλιος και η Ελλάδα ειδικότερα με τα περί "οικονομικής" κρίσης. Είναι πολύ βολικό αυτό για όσους δημιούργησαν και επεκτείνουν την, πολύ συμφέρουσα για τους ίδιους, αντίληψη της ανταγωνιστικής, της ζουγκλικής-ας μού επιτραπεί ο όρος- κοινωνίας ως ...φυσικού μονόδρομου, στην οποία η κρίση, που τήν αποκαλούν "οικονομική", εμφανίζεται σαν ένα δυσάρεστο επεισόδιο, αντιμετωπίσιμο με οικονομίστικες διεθνείς και τοπικές ρυθμίσεις.

Η κρίση όμως είναι κοινωνική και έτσι πρέπει οι όποιοι αρστεροί να τήν λέμε. Όχι "οικονομική"...

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η ανεργία, που γεννάει η στρεβλή -λόγω παντελούς και ανεξέλεγκτης ιδιωτικοποίησης- ανάπτυξη. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η καταστροφή του περιβάλλοντος για να μην θιγεί η ...ανταγωνιστικότητα. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα το ολοένα -και από σκοπού!- διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Ανθρώπους και χώρες. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η εμπορευματοποίηση του χρήματος, η τοκογλυφία. Κοινωνικό είναι. Πανάρχαια βέβαια αλλά τί σημασία έχει;;; Και η δουλεία, η δουλοκτησία, πανάρχαια είναι... Δεν θα πει ότι πρέπει να τήν ανεχόμαστε! Και -πολύ περισσότερο!- να τήν προωθούμε κιόλας!

* Έναν άλλο όρο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι η "Αναλογική", ως εκλογικό σύστημα. Θεωρώ ότι είναι κάποιου είδους αρρώστεια μας να τήν ονομάζουμε «απλή» Αναλογική. Η αναλογία είναι πάντοτε μία, οι δυσαναλογίες πολλές. Χρησιμοποιώντας τον όρο «απλή» δημιουργούμε σύγχυση στους πολίτες, παίζουμε το παιχνίδι των πολιτικών απατεώνων, οι οποίοι ποικίλα καλπονοθευτικά συστήματα τά ονομάζουν «ενισχυμένη ...αναλογική», ενώ για διαστρέβλωση-νόθευση των αποτελεσμάτων πρόκειται, ώστε να εκλέγονται οι διαβόητες «ισχυρές», μονοκομματικές κυβερνήσεις. Αυτές που είναι οι μόνες υπεύθυνες για το τερατώδες έκτρωμα του πελατειακού κράτους, της εκτεταμένης διαφθοράς, των επάλληλων αντιλαϊκών μέτρων, του ξεπουλήματος δημόσιας γης και πόρων τώρα.

Αν ήδη εδώ και 37 χρόνια (για να μην πώ 60...) δεν συναινούσαμε, έστω παθητικά, σ' αυτή την σύγχυση, σ' αυτήν την κοροϊδία του λαού, νομίζω πως θα ήταν αλλοιώς τα πράγματα... Αν μη τί άλλο, θα ήταν αλλοιώς τουλάχιστον σε επίπεδο γνώσης των πολιτών ότι μια βασική προϋπόθεση για να είναι δημοκρατία η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι κάθε αντιπρόσωπος να αντιστοιχεί στον ίδιο αριθμό πολιτών που τόν υπόδειξαν. Και αυτό παντού βέβαια, όχι μόνον στη Βουλή...

Παρενθετικά θα αναφέρω εδώ δύο άλλες προϋποθέσεις "εκ των ών ουκ άνευ" για την λειτουργία πραγματικής δημοκρατίας: Την λευκή ψήφο και το προτιμητικό σύστημα επιλογής προτάσεων και αντιπροσώπων.

Η λευκή ψήφος, που τόσο άσχημα έχει δυσφημιστεί από το ΚΚΕ -αλλά και από άλλους όμοιας νοοτροπίας- ως «απολίτικη» ψήφος, είναι κατ' εξοχή πολιτική και πρέπει να καθιερωθεί ως "δραστική", αν πλειοψηφήσει: Επανάληψη της συζήτησης, με προτάσεις από άλλους εισηγητές, και επανάληψη εκλογής προσώπων με άλλη διαδικασία ανάδειξης υποψηφίων ή/και άλλους υποψήφιους.

Αν, παραδείγματος χάρη, η κυβέρνηση κάνει δημοψήφισμα με ερώτημα «μνημόνιο ή πτώχευση», τότε η σωστή ψήφος είναι η λευκή, που, πλειοψηφώντας, θα υποχρεώνει σε αλλαγή του ερωτήματος...

Στο προτιμητικό σύστημα όποιος ψηφίζει δεν βάζει "ξερούς" και χωρίς διάκριση σταυρούς σε ονόματα, ούτε λέει ένα -επίσης "ξερό"- ναί/όχι για τις προτάσεις, αλλά ΑΞΙΟΛΟΓΕΙ υποχρεωτικά όλους τους υποψήφιους και όλες τις προτάσεις και τους κατατάσσει βάζοντας αριθμούς 1,2,3 κλπ.

Προκρίνεται όποιο πρόσωπο ή πρόταση πάρει τον καλλίτερο μαθηματικό συνδυασμό {με την σειρά Fibonacci -"χρυσή τομή"- στους παρονομαστές}.

Είναι φανερό πόσο ενισχύει την συνειδητοποίηση των πολιτών μιά τέτοια διαδικασία και, αν τό σκεφτεί κανείς βαθύτερα, πόσο αδυνατίζει την αποτελεσματικότητα των κομματαρχών και άλλων "επαγγελματιών" της ψηφοθηρίας.

* Είναι ξεκάθαρο νομίζω από τα παραπάνω ποιό είναι το πρώτο καθήκον μας ως αριστερών αλλά και της Αριστεράς που απαρτίζουμε: 

Να μην κουβαλάμε νερό στο μύλο τους χρησιμοποιώντας την βολική τους ορολογία αλλά την ακριβή, την αληθινή.

Να μην συμμετέχουμε στην εξαπάτηση, στον φενακισμό του λαού αλλά, αντίθετα, εξηγώντας τις διαφορές να ενισχύουμε την πολιτική συνειδητοποίηση.

2. «Άκου να δείς, είτε φταις είτε όχι, αν δεν μπορείς άλλο να παλαίψεις, θα πεθάνεις» έχει γράψει κάπου ο Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Για να κανονίζουμε το αρμένισμα, έτσι ώστε να μην συντριβούμε στα βράχια του στραβού γιαλού, χρειάζεται διαρκής αγώνας. Και γιατί γύρω μας μαίνεται μιά φριχτή καπιταλιστική καταιγίδα, που δεν θα κοπάσει εύκολα, και γιατί και όταν τής ξεφύγουμε και μπούμε σε ήρεμα νερά πρέπει να αγωνιζόμαστε να μην πέσουμε σε υφάλους που υπάρχουν ΚΑΙ στα ήρεμα "νερά"... Όπως π.χ. ο σεχταρισμός.

Αυτά ως «λογοτεχνική» εισαγωγή. Ο διαρκής αυτός αγώνας όμως για να έχει επιτυχία πρέπει να ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους. Και για να μην βρεθούμε μπροστά στο... «δάσκαλε που δίδασκες» αλλά κυριώτερα διότι είναι ανερμάτιστο να περιμένει κανείς να αρμενίσει καλά το καράβι, αν το πλήρωμα είναι ανεκπαίδευτο.

Ας «εκπαιδευτούμε» λοιπόν στον αγώνα, "σκοτώνοντας" πρώτα-πρώτα τον ...φασίστα μέσα μας. Τον φόβο. Τον κάθε είδους, απόχρωσης και έντασης φόβο. Και έχουμε δυστυχώς αρκετούς φόβους, ποικίλων αποχρώσεων και εντάσεων. Όλους μέσα μας. Που κάποιους τούς "μασκαρεύουμε" ως επιφύλαξη, ως καχυποψία, ως αόριστη ανασφάλεια, ως «πρόνοια», ως «σύνεση» κ.ά. για να αποφύγουμε την μείωση της αυτοεκτίμησής μας. Όλες όμως οι φοβίες, ασχέτως χαρακτηρισμού, οδηγούν στον ατομισμό, στην αντικοινωνικότητα, στο "κοίτα την πάρτη σου"...

Ταυτόχρονα σχεδόν πρέπει να ελέγξουμε και να δούμε αν όσα κάνουμε είναι σύμφωνα με τις αρχές μας. Αν ταιριάζουν με όσα υποστηρίζουμε ότι πρέπει να έχει η κοινωνία ως αρχές και κανόνες, ως χαρακτηριστικά. Αν η ίδια η δραστηριότητά μας στους «χώρους μας» συμβαδίζει με αυτά.

Ως αριστεροί ευαγγελιζόμαστε την δημοκρατία και την συνεργασία, είμαστε αντίθετοι στην εκμετάλλευση. Τά εφαρμόζουμε όμως αυτά π.χ. στην οικογένειά μας; Ας βεβαιωθούμε ότι δεν εκμεταλλευόμαστε την -ας πούμε- δεσπόζουσα θέση του "γονιού" για να επιβάλουμε την άποψή μας...

Στη δουλειά μας, στο Σωματείο τά εφαρμόζουμε; Ή μήπως κάνουμε ότι οι ...αείμνηστοι κλαδικάριοι ΠΑΣΟΚοι... που δικαιολογούσαν μεροληψίες και προκλητικές εύνοιες με το διαβόητο «Πώς θα κάνουμε την "Αλλαγή" χωρίς τους "δικούς μας"»;;;

Αυτά και τα παρόμοια θα γίνουν, αν αφήσουμε να μάς υποδουλώσει «ο φασίστας που κουβαλάμε μέσα μας».

Πάντως οι μεγαλύτερες -και συνηθέστερες- παγίδες σ' αυτόν τον τομέα είναι κατά τη γνώμη μου:

1. Η επίκληση ..."ειδικών συνθηκών".

Οι συνθήκες πάντα "ειδικές" είναι... Ας μη τίς χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα για να παρακάμπτουμε ή και να παραβιάζουμε τις αρχές μας.

2. Το... «έ! Λιγουλάκι δεν βλάφτει, δεν θα φέρει την καταστροφή». Όμως αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ διδάσκει η θεωρία του Χάους: Ότι η ...λιγουλάκι παράβαση αρχών μπορεί πολύ καλά να προκαλέσει ιδιαίτερα μεγάλα προβλήματα.

3. Η ...αυτοϊκανοποίησή μας (και ο συναφής εφησυχασμός) ότι έχουμε καλές προθέσεις. Αλλά, καταπώς λέγεται, «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»...  Πράξη χρειάζεται, καθημερινή... Δεν αρκούν για τίποτε οι προθέσεις.

Αλληλεγγύη κι όχι ανταγωνισμός.

Κάτω οι πρωτιές κι ο πρωτα(θ)λητισμός!

Το «διαίρει και βασίλευε».

3. «Για να γυρίσ' ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» λέει ο ποιητής.

Συνοψίζω:

Για να κανον

Επιμονή και υπομονή.

Ο δρόμος μακρύς και γεμάτος αγκαθάκια και ...αγκαθάρες. 

Βραδύτατες οι κοινωνικές αλλαγές.

Αγωνιζόμαστε για κάποια μελλοντική (μπορεί και πολύ μελλοντική...) κοινωνία

 με ΑΜΕΣΟ προσωπικό μας ώφελος

 μόνον την ηρεμία και την χαρά που δίνει ο αγώνας για το δίκιο.

4. Δημοψήφισμα ΟΥΣΙΑΣ. 

Ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης. Με προτιμητικό-αναλογική.

Και δημοψήφισμα ΟΥΣΙΑΣ πάλι... Και μετά πάλι αγώνας. 

Πάλι αγώνας... αλλά πολύ διαφορετικός τότε.

{Θα μού πάρει κάποιον χρόνο ακόμα για να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο.

 Συγγνώμη για την αποσπασματική «έκθεσή» του εδώ.}

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[#] Στα Γιάννενα 

[##] Σε ανακοίνωσή του στις 23-12-74 χαρακτήριζε το Σύνταγμα που είχε καταθέσει η κυβέρνηση Καραμανλή ως: «απολυταρχικό με κοινοβουλευτικό μανδύα», «υπόδειγμα εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κατεστημένου», «προέκταση και επιφανειακή μόνον αλλοίωση του Συντάγματος του Παπαδόπουλου»!!!

Μιά θέση ...61 ετών αλλά τόσο νέα...

Γιατί σοσιαλισμός;
του ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΪΝ
Albert Einstein, «Why Socialism?».
Δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του "Monthly Review"-ΗΠΑ, τον Μάϊο του 1949.
Η ελληνική του μετάφραση, από τον Νίκο Παπαπολύζο, δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουάριου 2005, της ελληνικής έκδοσης του "Monthly Review-Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Περιοδικό" και ξανά στο επετειακό τεύχος για τα 60 χρόνια του, τον Δεκέμβριο του 2009 {τεύχος no. 60/125}, μαζί με άλλα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα και συνεντεύξεις του Πώλ Σουήζυ, του Χάρρυ Μάγκντοφ και του Πώλ Μπαράν.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου.

Είναι συγγνωστό για κάποιον που δεν είναι ειδικός σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα να εκφράζει απόψεις για το αντικείμενο του σοσιαλισμού; Για αρκετούς λόγους πιστεύω πως είναι.

Ας εξετάσουμε το ερώτημα πρώτα από τη σκοπιά της επιστημονικής γνώσης. Μπορεί να φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ουσιώδεις μεθοδολογικές διαφορές ανάμεσα στην αστρονομία και στα οικονομικά: και στα δύο πεδία οι επιστήμονες επιχειρούν να ανακαλύψουν νόμους με γενική δυνατότητα εφαρμογής για μιαν ομάδα σαφώς περιγεγραμμένων φαινομένων, με σκοπό να κάνουν τη διασύνδεση μεταξύ των φαινομένων αυτών κατανοητή με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια. Στην πραγματικότητα, όμως, τέτοιου είδους μεθοδολογικές διαφορές όντως υφίστανται. Την ανακάλυψη γενικών νόμων στο πεδίο των οικονομικών δυσχεραίνει το γεγονός ότι τα οικονομικά φαινόμενα συχνά επηρεάζονται από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι είναι πολύ δύσκολο να αποτιμηθούν χωριστά. Επιπρόσθετα, η πείρα που έχει συσσωρευτεί από την αρχή της λεγόμενης «πολιτισμένης περιόδου» της ανθρώπινης ιστορίας έχει επηρεαστεί και οριοθετηθεί –όπως είναι πολύ καλά γνωστό– σε μεγάλο βαθμό από αιτίες οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν είναι οικονομικές στη φύση τους. Για παράδειγμα, τα περισσότερα μεγάλα κράτη στην ιστορία οφείλουν την ύπαρξή τους στις κατακτήσεις. Οι κατακτητές λαοί εδραίωσαν εαυτούς, νομικά και οικονομικά, ως την προνομιούχο τάξη των κατακτημένων χωρών. Άδραξαν για λογαριασμό τους ένα μονοπώλιο γαιοκτησίας και διόρισαν ένα ιερατείο μέσα από τις δικές τους τάξεις. Οι ιερείς, ελέγχοντας την εκπαίδευση, μετέτρεψαν τον ταξικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε μόνιμο θεσμό και δημιούργησαν ένα σύστημα αξιών το οποίο έκτοτε καθοδηγεί, σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητα, την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων.

Όμως η ιστορική παράδοση ανήκει, τρόπος του λέγειν, στο χθες· πουθενά δεν έχουμε ξεπεράσει πραγματικά αυτό που ο Θόρσταϊν Βέμπλεν αποκάλεσε «αρπακτική φάση» της ανθρώπινης εξέλιξης. Τα παρατηρήσιμα οικονομικά γεγονότα ανήκουν σε αυτήν τη φάση, ενώ ακόμη και οι νόμοι που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτά δεν είναι εφαρμόσιμοι σε άλλες φάσεις. Εφόσον ο πραγματικός σκοπός του σοσιαλισμού είναι ακριβώς να ξεπεράσει την αρπακτική φάση της ανθρώπινης εξέλιξης και να προχωρήσει πέρα απ’ αυτήν, η οικονομική επιστήμη στην παρούσα κατάστασή της μπορεί να ρίξει αμυδρό μόνο φως στη σοσιαλιστική κοινωνία του μέλλοντος.

Δεύτερο, ο σοσιαλισμός διευθύνεται προς έναν κοινωνικό-ηθικό απώτερο στόχο. Η επιστήμη, εντούτοις, δεν μπορεί να δημιουργεί απώτερους στόχους και, ακόμη λιγότερο, να τους ενσταλάζει στα ανθρώπινα όντα· η επιστήμη, το πολύ, μπορεί να παρέχει τα μέσα για την επίτευξη συγκεκριμένων απώτερων στόχων. Όμως οι απώτεροι στόχοι καθαυτοί συλλαμβάνονται από προσωπικότητες με ανώτερα ιδεώδη και –όταν αυτοί οι απώτεροι στόχοι δεν είναι θνησιγενείς, αλλά ζωτικοί και ρωμαλέοι– υιοθετούνται και υπηρετούνται από τα πολυάριθμα εκείνα ανθρώπινα όντα που, μισο-ασυνείδητα, καθορίζουν την αργή εξέλιξη της κοινωνίας.

Γι’ αυτούς τους λόγους, θα έπρεπε να είμαστε σε επιφυλακή, ώστε να μην υπερεκτιμούμε την επιστήμη και τις επιστημονικές μεθόδους προκειμένου για ζητήματα ανθρώπινων προβλημάτων· και δεν θα έπρεπε να δεχόμαστε πως οι ειδικοί είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να εκφράζονται για ζητήματα που θίγουν την οργάνωση της κοινωνίας.

Αμέτρητες φωνές διατείνονται εδώ και αρκετό καιρό ότι η ανθρώπινη κοινωνία περνά κρίση, ότι η σταθερότητά της έχει υποστεί βαρύ πλήγμα. Χαρακτηριστικό μιας τέτοιας κατάστασης είναι το ότι τα άτομα αισθάνονται αδιάφορα, ή ακόμη και εχθρικά, απέναντι στην ομάδα, τη μικρή ή τη μεγάλη, στην οποία ανήκουν. Για να διασαφηνίσω τι εννοώ, ας καταγράψω εδώ μια προσωπική εμπειρία. Συζητούσα πρόσφατα με έναν ευφυή και καλοπροαίρετο άνθρωπο την απειλή ενός ακόμη πολέμου, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την ύπαρξη της ανθρωπότητας, και παρατήρησα ότι μόνο ένας υπερεθνικός οργανισμός θα παρείχε προστασία από έναν τέτοιο κίνδυνο. Ευθύς αμέσως ο επισκέπτης μου, πολύ ήρεμα και ψύχραιμα, μου είπε: «Γιατί αντιτίθεσαι τόσο πολύ στην εξαφάνιση της ανθρώπινης φυλής;».

Είμαι σίγουρος ότι μόλις έναν αιώνα πριν κανείς δεν θα έκανε μια δήλωση αυτού του είδους με τόση ελαφρότητα. Είναι η δήλωση ενός ανθρώπου που έχει μάταια μοχθήσει να πετύχει ισορροπία μέσα του και που έχει λίγο πολύ χάσει την ελπίδα να το καταφέρει. Είναι η έκφραση μιας οδυνηρής μοναξιάς και απομόνωσης, από τις οποίες τόσο πολλοί άνθρωποι υποφέρουν στις μέρες μας. Ποια είναι η αιτία; Υπάρχει διέξοδος;

Είναι εύκολο να θέτει κανείς τέτοια ερωτήματα, αλλά δύσκολο να τα απαντήσει με κάποιο βαθμό βεβαιότητας. Ωστόσο, πρέπει να το προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ, αν και έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα συναισθήματα και οι μόχθοι μας είναι συχνά αλληλοσυγκρουόμενα και ασαφή, και ότι δεν μπορούν να εκφραστούν με εύκολες και απλές διατυπώσεις.

Ο άνθρωπος είναι, την ίδια στιγμή, ένα μοναχικό αλλά και ένα κοινωνικό ον. Ως μοναχικό ον, επιχειρεί να προστατεύσει τη δική του ύπαρξη αλλά και αυτήν των πιο κοντινών του προσώπων, να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες και να αναπτύξει τις έμφυτες ικανότητές του. Ως κοινωνικό ον, επιδιώκει να κερδίσει την αναγνώριση και τη στοργή των συνανθρώπων του, να μοιραστεί τις χαρές τους, να τους παρηγορήσει στις λύπες τους και να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής τους. Η ύπαρξη και μόνο αυτών των ποικίλων, συχνά συγκρουόμενων, μόχθων εξηγεί τον ιδιαίτερο χαρακτήρα ενός ανθρώπου, και ο συγκεκριμένος συνδυασμός τους ορίζει την έκταση στην οποία ένα άτομο μπορεί να επιτύχει εσωτερική ισορροπία καθώς και να συνεισφέρει στην ευημερία της κοινωνίας. Είναι αρκετά πιθανό ότι η σχετική δύναμη αυτών των δύο ορμών καθορίζεται, ως επί το πολύ, από την κληρονομικότητα. Αλλά η προσωπικότητα που τελικά προκύπτει διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον στο οποίο συμβαίνει να βρίσκεται ένας άνθρωπος κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του, από τη δομή της κοινωνίας στην οποία μεγαλώνει, από τις παραδόσεις αυτής της κοινωνίας και από την επιδοκιμασία της προς συγκεκριμένους τύπους συμπεριφοράς. Η αφηρημένη έννοια «κοινωνία» σημαίνει για το μεμονωμένο ανθρώπινο ον το τελικό σύνολο των άμεσων και έμμεσων σχέσεών του με τους συγχρόνους του, αλλά και με όλους τους ανθρώπους των προηγούμενων γενεών. Το άτομο είναι σε θέση να σκέφτεται, να αισθάνεται, να μοχθεί και να εργάζεται μόνο του, όμως εξαρτάται τόσο πολύ από την κοινωνία –για τη σωματική, την πνευματική και τη συναισθηματική του ύπαρξη– ώστε είναι αδύνατο να το εννοήσουμε ή να το κατανοήσουμε έξω από το κοινωνικό πλαίσιο. Η «κοινωνία» είναι αυτή που προμηθεύει στον άνθρωπο τροφή, ένδυση, μια στέγη, τα σύνεργα της δουλειάς, τη γλώσσα, τις μορφές της σκέψης και το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της σκέψης· η ζωή του γίνεται εφικτή μέσω της εργασίας και των επιτευγμάτων πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, παρελθόντων και παρόντων, όλων αυτών που κρύβονται πίσω από τη μικρή λέξη «κοινωνία».

Γι’ αυτούς τους λόγους, είναι προφανές ότι η εξάρτηση του ατόμου από την κοινωνία αποτελεί ένα γεγονός που –όπως ακριβώς συμβαίνει με τα μυρμήγκια και τις μέλισσες– δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Εντούτοις, ενώ ολόκληρη η διαδικασία της ζωής των μυρμηγκιών και των μελισσών είναι καθορισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια από άκαμπτα, κληρονομικά ένστικτα, ο κοινωνικός σχηματισμός και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι στοιχεία εξαιρετικά μεταβλητά και υποκείμενα σε αλλαγές. Η μνήμη, η ικανότητα δημιουργίας νέων συνδυασμών και το χάρισμα της προφορικής επικοινωνίας έκαναν εφικτές στους κόλπους των ανθρώπινων όντων εξελίξεις οι οποίες δεν υπαγορεύονται από βιολογικές αναγκαιότητες. Τέτοιες εξελίξεις εκδηλώνονται στις παραδόσεις, στους θεσμούς και στις οργανώσεις· στη λογοτεχνία· στα επιστημονικά και τεχνικά επιτεύγματα· στα έργα τέχνης. Τούτο εξηγεί πώς συμβαίνει, ώστε, κατά μίαν έννοια, ο άνθρωπος να μπορεί να επηρεάζει τη ζωή του μέσα από τη δική του συμπεριφορά, και ώστε σε αυτήν τη διαδικασία να παίζει ρόλο η ενσυνείδητη σκέψη και βούληση.

Ο άνθρωπος αποκτά εκ γενετής μέσω της κληρονομικότητας μία βιολογική σύσταση, συμπεριλαμβανόμενων των φυσικών παρορμήσεων οι οποίες είναι χαρακτηριστικές για το ανθρώπινο είδος, την οποία πρέπει να θεωρήσουμε καθορισμένη και αναλλοίωτη. Επιπρόσθετα, κατά τη διάρκεια της ζωής του αποκτά μία πολιτιστική σύσταση, την οποία υιοθετεί από την κοινωνία μέσω της επικοινωνίας και μέσω πολλών άλλων τύπων επιρροής. Είναι αυτή η πολιτιστική σύσταση η οποία, με το πέρασμα του χρόνου, υπόκειται σε αλλαγές και η οποία καθορίζει σε πολύ μεγάλη έκταση τη σχέση μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας. Η σύγχρονη ανθρωπολογία, μέσα από τη συγκριτική διερεύνηση των λεγόμενων «πρωτόγονων πολιτισμών», μας έχει διδάξει ότι η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπινων όντων μπορεί να διαφέρει πολύ, ανάλογα με τα κυρίαρχα πολιτιστικά σχήματα και τους τύπους οργάνωσης που επικρατούν στην κοινωνία. Πάνω σε αυτό είναι όπου βασίζουν τις ελπίδες τους όσοι μοχθούν να βελτιώσουν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας: τα ανθρώπινα όντα δεν είναι καταδικασμένα να αλληλο-εκμηδενίζονται ή να βρίσκονται στο έλεος μιας σκληρής, αυτεπάγγελτα επιβαλλόμενης μοίρας, λόγω της βιολογικής τους σύστασης.

Αν αναρωτηθούμε πώς θα έπρεπε να αλλάξουν η δομή της κοινωνίας και η πολιτιστική στάση του ανθρώπου, προκειμένου να κάνουν την ανθρώπινη ζωή όσο πιο ικανοποιητική γίνεται, θα έπρεπε να έχουμε διαρκώς συνείδηση του γεγονότος ότι υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες τις οποίες δεν είμαστε σε θέση να τροποποιήσουμε. Όπως προαναφέρθηκε, η βιολογική φύση του ανθρώπου, σε κάθε περίπτωση, δεν υπόκειται σε αλλαγές. Επιπλέον, οι τεχνολογικές και δημογραφικές εξελίξεις των λίγων τελευταίων αιώνων δημιούργησαν συνθήκες οι οποίες έχουν πλέον μονιμοποιηθεί. Σε πληθυσμούς με σχετικά πυκνή εγκατάσταση, μαζί με τα αγαθά τα οποία είναι απαραίτητα για τη συνέχιση της ύπαρξής τους, ένας άκρως λεπτομερής καταμερισμός της εργασίας και ένας εξαιρετικά συγκεντρωτικός παραγωγικός μηχανισμός είναι απόλυτα αναγκαίοι. Η εποχή –η οποία, κοιτάζοντας πίσω, μοιάζει τόσο ειδυλλιακή– που τα άτομα ή οι σχετικά μικρές ομάδες μπορούσαν να ζουν με πλήρη αυτάρκεια έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ελάχιστη μόνο υπερβολή θα ήταν, αν λέγαμε ότι η ανθρωπότητα συνιστά, ακόμη και τώρα, μια πλανητική κοινότητα παραγωγής και κατανάλωσης.

Έχω φτάσει πλέον στο σημείο όπου μπορώ να επισημάνω εν συντομία τι συνιστά, κατ’ εμέ, την ουσία της κρίσης της εποχής μας. Αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία. Το άτομο έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο από ποτέ την εξάρτησή του από την κοινωνία. Δεν βιώνει όμως αυτήν την εξάρτηση ως ένα θετικό περιουσιακό στοιχείο, ως έναν οργανικό δεσμό, ως μία προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον ως μιαν απειλή για τα φυσικά του δικαιώματα, ή ακόμη και για την οικονομική του υπόσταση. Ακόμη, η θέση του στην κοινωνία είναι τέτοια, ώστε υπερτονίζονται διαρκώς οι εγωιστικές ορμές της ψυχοσύνθεσής του, ενώ οι κοινωνικές ορμές του, οι οποίες είναι φύσει ασθενέστερες, υφίστανται σταδιακή επιδείνωση. Όλα τα ανθρώπινα όντα, όποια κι αν είναι η θέση τους στην κοινωνία, υποφέρουν από αυτήν τη διαδικασία επιδείνωσης. Ανεπίγνωστοι δεσμώτες του ίδιου του εγωισμού τους, νιώθουν ανασφαλή, μόνα και στερημένα από την πρωτόλεια, απλή και ανεπιτήδευτη απόλαυση της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή, τη σύντομη και την επικίνδυνη, μόνο μέσα από την αφοσίωσή του στην κοινωνία.

Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως αυτή υφίσταται σήμερα, είναι, κατά τη γνώμη μου, η πηγή του κακού. Βλέπουμε μπροστά μας μια τεράστια κοινότητα παραγωγών, τα μέλη της οποίας μοχθούν αδιάκοπα να στερήσουν το ένα από το άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους – όχι διά της βίας, αλλά, στο σύνολό τους, με την ευπειθή συμμόρφωση σε νομικά καθιερωμένους κανόνες. Από αυτήν την άποψη, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μέσα παραγωγής (δηλαδή, η συνολική παραγωγική ικανότητα που χρειάζεται για την παραγωγή καταναλωτικών ειδών καθώς και πρόσθετων κεφαλαιουχικών αγαθών) μπορούν, σύμφωνα με το νόμο, να είναι –και στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι– ατομική ιδιοκτησία.

Χάριν απλότητας, στη συζήτηση που ακολουθεί ονομάζω «εργαζομένους» όλους εκείνους που δεν κατέχουν μερίδιο στην κτήση των μέσων παραγωγής – αν και αυτό δεν αντιστοιχεί ακριβώς στη συνήθη χρήση του όρου. Ο κάτοχος των μέσων παραγωγής είναι σε θέση να αγοράζει την εργατική δύναμη του εργαζομένου. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργαζόμενος παράγει καινούρια αγαθά, τα οποία περιέρχονται στην ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Το ουσιώδες σημείο αυτής της διαδικασίας είναι η σχέση μεταξύ του τι παράγει ο εργάτης και του τι πληρώνεται –μετρημένα και τα δύο με όρους πραγματικής αξίας. Στο μέτρο όπου η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», το τι απολαμβάνει ο εργαζόμενος δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των αγαθών που παράγει, αλλά από το ελάχιστο των αναγκών του καθώς και από τη ζήτηση εργατικού δυναμικού εκ μέρους του καπιταλιστή σε συνάρτηση με τον αριθμό των εργατών που ανταγωνίζονται για θέσεις εργασίας. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι, ακόμη και στη θεωρία, η αμοιβή του εργαζομένου δεν καθορίζεται από την αξία του προϊόντος που παράγει.

Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια, εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών και εν μέρει επειδή η τεχνολογική εξέλιξη και ο αυξανόμενος καταμερισμός εργασίας ενθαρρύνουν το σχηματισμό μεγαλύτερων μονάδων παραγωγής σε βάρος των μικρότερων. Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η τεράστια ισχύς της οποίας δεν μπορεί να ελεγχθεί αποτελεσματικά, ακόμη και από μια δημοκρατικά οργανωμένη πολιτική κοινωνία. Αυτό ισχύει, εφόσον τα μέλη των νομοθετικών σωμάτων επιλέγονται από πολιτικά κόμματα που σε μεγάλο βαθμό χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται με άλλους τρόπους από ιδιώτες καπιταλιστές, οι οποίοι, σε κάθε περίπτωση, διαχωρίζουν το εκλογικό από το νομοθετικό σώμα. Η συνέπεια είναι ότι, στην πραγματικότητα, οι αντιπρόσωποι του λαού δεν προστατεύουν επαρκώς τα συμφέροντα των μη προνομιούχων τμημάτων του πληθυσμού. Ακόμη, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, οι ιδιώτες καπιταλιστές αναπόφευκτα ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τον Τύπο, το ραδιόφωνο, την εκπαίδευση). Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο –και μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλλον απίθανο– ο μεμονωμένος πολίτης να καταλήξει σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει νοήμονα χρήση των πολιτικών δικαιωμάτων του.

Η κρατούσα κατάσταση σε μιαν οικονομία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία του κεφαλαίου χαρακτηρίζεται λοιπόν από δύο κύριες αρχές: πρώτο, υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (του κεφαλαίου), και οι ιδιοκτήτες τους τα διαθέτουν όπως αυτοί νομίζουν· δεύτερο, οι συμβάσεις εργασίας είναι ελεύθερες. Βέβαια, δεν υφίσταται καμία καθαρά καπιταλιστική κοινωνία υπ’ αυτήν την έννοια. Εν προκειμένω, θα έπρεπε να παρατηρήσουμε ότι οι εργαζόμενοι, μέσα από μακρούς και πικρούς πολιτικούς αγώνες, έχουν πετύχει την εξασφάλιση μιας κάπως βελτιωμένης μορφής «ελεύθερων συμβάσεων εργασίας» για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων. Αλλά, ιδωμένη στο σύνολό της, η σημερινή οικονομία δεν διαφέρει πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό.

Η παραγωγή διεξάγεται χάριν του κέρδους, όχι χάριν της χρήσης. Καμία πρόνοια δεν υπάρχει ώστε όλοι όσοι είναι ικανοί και θέλουν να δουλέψουν να είναι πάντοτε σε θέση να βρουν απασχόληση· σχεδόν πάντοτε υπάρχει ένας «στρατός ανέργων». Ο εργαζόμενος φοβάται διαρκώς ότι θα χάσει τη δουλειά του. Εφόσον οι άνεργοι και οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι δεν αποτελούν προσοδοφόρο αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών περιορίζεται, και συνέπεια είναι η μεγάλη οικονομική δυσπραγία. Η τεχνολογική πρόοδος συχνά καταλήγει σε μεγαλύτερη ανεργία αντί σε ελάφρυνση του φόρτου εργασίας για όλους. Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών, ευθύνεται για μιαν αστάθεια στη συσσώρευση και τη χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία οδηγεί σε διαρκώς σοβαρότερες υφέσεις. Ο δίχως όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια σπατάλη εργασίας καθώς και σε εκείνο το σακάτεμα της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων το οποίο προανέφερα.

Αυτό το σακάτεμα των ατόμων θεωρώ ως το χειρότερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα υποφέρει από αυτό το κακό. Εμφυσάται μία καθ’ υπερβολή ανταγωνιστική στάση στον μαθητή, ο οποίος, ως προετοιμασία για τη μελλοντική του σταδιοδρομία, εκπαιδεύεται να λατρεύει την κτητική επιτυχία.

Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να εξαλειφθούν αυτά τα βαριά δεινά· η εγκαθίδρυση, δηλαδή, μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, συνοδευόμενης από ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα ήταν προσανατολισμένο σε κοινωνικούς στόχους. Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής είναι κτήμα της ίδιας της κοινωνίας και χρησιμοποιούνται με σχεδιασμένο τρόπο. Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα κατένεμε την εργασία που θα έπρεπε να γίνει σε όλους όσοι είναι ικανοί να εργαστούν, και θα εγγυόταν τα προς το ζην σε κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί. Η εκπαίδευση του ατόμου, παράλληλα με την καλλιέργεια των δικών του έμφυτων ικανοτήτων, θα επιχειρούσε να αναπτύξει μέσα του ένα αίσθημα ευθύνης για τους συνανθρώπους του στη θέση της δοξολόγησης της ισχύος και της επιτυχίας στη σημερινή κοινωνία μας.

Παρ’ όλα αυτά, είναι αναγκαίο να θυμόμαστε ότι μια σχεδιασμένη οικονομία δεν είναι ακόμη σοσιαλισμός. Μια σχεδιασμένη οικονομία μπορεί καθαυτή να συνοδεύεται από την ολοκληρωτική υποδούλωση του ατόμου. Η επίτευξη του σοσιαλισμού προαπαιτεί την επίλυση κάποιων εξαιρετικά δύσκολων κοινωνικο-πολιτικών προβλημάτων: πώς είναι δυνατό, ενόψει του εκτεταμένου συγκεντρωτισμού της πολιτικής και οικονομικής ισχύος, να αποτραπεί η εξέλιξη της γραφειοκρατίας σε παντοδύναμη και αλαζονική; Πώς μπορούν να προστατευτούν τα δικαιώματα του ατόμου και να εξασφαλιστεί δι’ αυτού του τρόπου ένα δημοκρατικό αντίβαρο στην ισχύ της γραφειοκρατίας;

Στη μεταβατική εποχή μας η σαφήνεια ως προς τους στόχους και τα προβλήματα του σοσιαλισμού έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Εφόσον, κάτω από τις παρούσες περιστάσεις, η ελεύθερη και ανεμπόδιστη συζήτηση αυτών των προβλημάτων έχει καταντήσει ισχυρό ταμπού, θεωρώ την ίδρυση αυτού του περιοδικού ως σημαντική δημόσια υπηρεσία.