Νέος "δάκτυλος" του ...ΣΥΡΙΖΑ! Ο κροίσος Warren E. Buffett κατάγγειλε τις νεοσυντηρητικές πρακτικές περί μη φορολογίας των πάμπλουτων!{υπάρχει πάλι πρόβλημα με το"blogger"! Το κείμενο θα τό βρείτε στα σχόλια}

Τί να κάνουμε

Όταν ο Λένιν έγραψε μια μπροσούρα με αυτόν τον τίτλο ήταν 31 χρονών. Τόσο περίπου, κάπως νεώτερος, ήμουν όταν τή διάβασα, πριν κάπου 45 χρόνια. Δεν θυμάμαι σπουδαία πράμματα πια από τις ιδέες που ανέπτυσσε. Δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε νομίζω. Άλλες, ...πολύ "άλλες" οι εποχές τότε... Το 1901.

Κράτησα μόνο τον τίτλο. Και ως ...πιασάρικο αλλά και ως δηλωτικό-εκφραστικό όσων θα διαβάσετε παρακάτω.

Τί να κάνουμε λοιπόν...

Τί να κάνουμε οι όποιοι αριστεροί και η όποια Αριστερά που -μόνον εμείς!- τήν απαρτίζουμε.

Μην πείτε ότι είναι ταυτολογία... Υπάρχουν αρκετά άτομα και αρκετά συλλογικά μορφώματα -κόμματα κ.ά.- τα οποία απλώς ισχυρίζονται ότι είναι η Αριστερά, χωρίς να είναι τα ίδια (στην πράξη, στη ζωή, όχι στα λόγια...) αριστερά...

Θα ξεκινήσω με το ...πολυφορεμένο (άρα, κατά τεκμήριο, πετυχημένο...):

«Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε».

Κατά την ...σεμνοταπεινή μου άποψη ΚΑΙ στραβός είν' ο γιαλός ΚΑΙ στραβά αρμενίζουμε.

Θα κάνω μια σύντομη, συνοπτική εισαγωγή. Πολύ περισσότερα, αναλυτικότερα, θα βρείτε στα μπλογκ μου nalambis.blogspot.com και 5monkeysbrain.blogspot.com αλλά και στο συλλογικό neosparatiritis.blogspot.com.

Ο ΣΤΡΑΒΟΣ ΓΙΑΛΟΣ

Ο γιαλός είναι στραβός διεθνώς. Το απαράγωγο, το ακριδικό, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, ΤΟ κεφάλαιο δηλαδή, όταν άρχισαν να υψώνονται φωνές για την κρίση του, την λεγόμενη "οικονομική" κρίση, και τις ευθύνες των σκοτεινών και ανέντιμων προσώπων και κύκλων που τό κατευθύνουν και εκμεταλλεύονται ΟΛΟΥΣ τους λαούς της γης, πέρασε στην αντεπίθεση:

1. Και για να αποσείσει τις ευθύνες του ρίχνοντας τες στις ...υπερβολικές απαιτήσεις των εργαζομένων και στο ...σπάταλο κοινωνικό κράτος.

Φριντμανι(α)κή μέθοδος των "Παιδιών του Σικάγου",

που μέσω της ...άπειρης πληθώρας εξαγορασμένων ΜΜΕ

και δημοσιογράφων-παπαγάλων τελεσφορεί μέχρι στιγμής.

2. Και να αποκομίσει μέγιστα, αμύθητα, ωφέλη από το ξεπούλημα γης και πόρων, στο οποίο οδηγούν τους, εξαθλιωμένους μέσω της ..."λιτότητας", λαούς, να αποδεχθούν ως ...εθνική σωτηρία από την κρίση.

Διότι έτσι θα κάνουν ιδιωτικές «επενδύσεις»,

θα βρεί δουλειά ο "κοσμάκης",

θα μειωθεί η ανεργία και μπλα-μπλα-μπλα-μπλά...

Ο γιαλός είναι στραβός όμως ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Γιαυτό άλλωστε διαλέχτηκε ως ο "ασθενέστερος κρίκος", ως η καταλληλότερη για την έναρξη της επίθεσης ευρωπαϊκή χώρα... Και στα 190 χρόνια από το 1821 (μην γελιώμαστε...) αλλά κύρια στα τελευταία 55 (ξέρω τί λέω!) είναι έρμαιο φαύλων πολιτικάντηδων διαφόρων ...αποχρώσεων, έρμαιο του πελατειακού, διεφθαρμένου "γκουβέρνου", δέσμια των υπέρογκων δανείων που συντήρησαν την σπατάλη και τον ...στρατό των "ημετέρων", ανίκανη να αντιδράσει επίσημα, αδύναμη να αντισταθεί κοινωνικά.

Παρόμοια επίθεση είχαν εφαρμόσει και σέ άλλες χώρες, πριν από αυτή τη κρίση. Η Ναόμι Κλάϊν στο βιβλίο-ντουκουμέντο " Το δόγμα του σοκ" τά αφηγείται θαυμάσια {βρείτε το και διαβάστε το!} αλλά η Ελλάδα παρουσιάζει τώρα ειδικό ενδιαφέρον λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε. και στην "ζώνη του ευρού".

ΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΑΡΜΕΝΙΣΜΑ

Η «Αριστερά» μας, η ...χωροταξική  «Αριστερά» μαζί με την μικροκομματική και την ....γκρουπουσκουλική έχει ένα μοναδικό ιδίωμα: Να "αρμενίζει στραβά" αρμενίζοντας ΙΣΙΑ, καταπάνω στα βράχια του ΣΤΡΑΒΟΥ γιαλού... 

Δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως, όταν είναι στραβός ο γιαλός κι εσύ αρμενίζεις ίσια (κολλημένος σε αρχαία δόγματα...), είναι φανερό ότι θα προσκρούσεις και θα τσακιστείς...

Π.χ. η "οργανωμένη", η "συνεπής", η "ταξική" πάλη (καθόλου σοσιαλιστική αλλά μάλλον σολιπσιστική θα έλεγα...) τόσο όσων τήν επικαλούνται ως δόγμα όσο και όσων απλώς τήν μιμούνται, μη μπορώντας να απαγκιστρωθούν από παλιές -και τόσο αποτυχημένες- πρακτικές και συνήθειες λόγου και πράξης έτσι ακριβώς λειτουργεί: Ως ...ίσιο αρμένισμα καταπάνω στα βράχια.

Τί να κάνουμε

1. «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις» είπε κάποιος αρχαίος, (περίπου) πρόγονος ημών... 

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τό να ξεκαθαρίσουμε τί λέμε. 

Να ξεκαθαρίσουμε τί εννοούμε όταν προφέρουμε κάποια βασικά «ονόματα»-λέξεις. Διότι αν δεν κυριολεκτούμε, αν άλλα λέμε και άλλα εννοούνται, τότε ΚΑΙ μεταξύ μας δεν μπορεί να υπάρξει συν-εννόηση ΚΑΙ παραπλανούμε τους "παραέξω".

* Αλληλολοαποκαλούνται κάποιοι "σύντροφοι" π.χ.

Γιατί;;; ...Τρώνε μαζί;;; Μόνον οι ΠΑΣΟΚοι (ειδικά οι μεγαλόσχημοι) κυριολεκτούν όταν τό χρησιμοποιούν...  Κάτι ήξερε ο Πάγκαλος...

Για μάς, για όσους από μάς τέλοσπάντων ισχύει, σωστό είναι το "συναγωνιστές"-"συναγωνίστριες".

Αγώνα κάνουμε! Συναγωνιστές είμαστε!

{Άν κάνουμε αγώνα βέβαια... Και δεν μπορώ να βγάλω από το νού μου

 ότι, ακριβώς διότι συνεπάγεται κάποια υποχρέωση το "συναγωνιστές",

 γιαυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Και συνηθίζουν να χρησιμοποιούν

 το "σύντροφοι", που είναι ουδέτερο...}.

* Ας πιάσουμε την "δημοκρατία" μετά. Ως τρόπος λειτουργίας της κοινωνίας ένα μόνον πράγμα είναι: Η μέθοδος, η διαδικασία, το σύστημα αν θέλετε, με το οποίο η ΒΟΥΛΗΣΗ του λαού γίνεται χωρίς αλλοιώσεις νόμοι, κανονισμοί, ρυθμίσεις, ΠΡΑΞΗ με μία λέξη.

Όπου "λαός" είναι το όποιο σύνολο ανθρώπων αφορά το κάθε θέμα, κάθε φορά.

Η δημοκρατία έχει το ...κακό ιδίωμα της πληρότητας, της ολότητας, κάτι σαν το "ζεν" ας πούμε. Δεν ποσοστώνεται, δεν μπορεί να είναι περισσότερη ή λιγότερη (όπως μιά γυναίκα δεν μπορεί να είναι ...ολίγον έγκυος), δεν μπορεί να ισχύει σε έναν τομέα και όχι σε άλλον. Δεν μπορεί να είναι δημοκρατική μιά κοινωνία, αν δεν λειτουργεί δημοκρατικά η οικογένεια π.χ., δεν μπορεί να έχεις μιά δημοκρατική χώρα, αν δεν λειτουργεί δημοκρατικά η τοπική αυτοδιοίκηση, οι συνεργατικές/συνεταιρισμοί, τα συνδικάτα, οι πολιτιστικοί της σύλλογοι...

Εκείνο που ποσοστώνεται, που έχει διαβαθμίσεις είναι η ολιγαρχία. Αυτή μπορεί να είναι (και υπάρχουν άφθονα ιστορικά παραδείγματα) περισσότερη ή λιγότερη, σκληρότερη ή ηπιώτερη, ανοιχτή μονοκρατορία-δικτατορία ή πολυπρόσωπη "δυτικού τύπου".

 Και βέβαια η περιβόητη αρχαία Αθηναϊκή κι αυτή ολιγαρχία ήταν.

Το να αποκαλούνται όλες αυτές «δημοκρατίες» μόνον τα συμφέροντα των φενακιστών, των εκμεταλλευτών του λαού εξυπηρετούν, διότι εκτονώνεται-ακυρώνεται η βούλησή του για πραγματική δημοκρατία.

Γιαυτό κάνουν μεγάλο λάθος όσοι λένε ότι έχουμε

 ...έλλειμμα δημοκρατίας αντί να λένε ότι έχουμε έλλειψη δημοκρατίας...

 Στη Βουλή μας άκουσα, τον Φ. Κουβέλη να τό λέει. Κρίμα, Φώτη.

Ως δικηγόρος θα έπρεπε να ξέρεις καλλίτερα τη δύναμη των λέξεων...

Να είσαι πιο προσεκτικός στη χρήση τους.

Θέλω όμως να τονίσω και ένα άλλο σημείο περί δημοκρατίας. Στο πανελλήνιο κίνημα της "Πλατείας" κυκλοφορεί και μεταδίδεται πολύ ο όρος ΑΜΕΣΗ δημοκρατία και το παράγωγό του "αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες". Ακούγεται ελκυστικό... Μέχρι κι ο πρωθυπουργός μας το χρησιμοποίησε πριν καιρό, τρομάρα μας... Είναι όμως πολύ μεγάλο λάθος. Άμεση δημοκρατία, η αποκαλούμενη και "αδιαμεσολάβητη", (συνοπτικά: όλοι αποφασίζουν για όλα) δεν μπορεί να υπάρξει στην πολυσύνθετη κοινωνία μας αλλ' ούτε και πρέπει να επιδιώκεται να εγκαθιδρυθεί: Τί ζωή θα ζούμε, αν πρέπει όλοι να είναι ενήμεροι, λεπτομερώς ενήμεροι..., για όλα; Θα περισσεύει χρόνος-διάθεση για ό,τιδήποτε άλλο;;;

Τό συζητώ από χρόνια με ποκίλους υποστηρικτές της «άμεσης», τό συζήτησα

 πολλές φορές και τώρα. Και "ζωντανά" στην "Πλατεία"[#] και στο διαδίκτυο.

 Κατά έναν -καθόλου περίεργο για μένα- τρόπο, όλοι και όλες, όταν ζητούσα

 να μού εξηγήσουν με λεπτομέρεια το "πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις"

στα επίπεδα γενικού ενδιαφέροντος (που άρα αφορούν αριθμό ατόμων

 απαγορευτικό για "Συνέλευση") όλοι και όλες, μα κυριολεκτικά όλοι και όλες,

 μού περιέγραφαν κάποια εκδοχή αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας...

Και..., μην τό χαλάμε, τα πολιτεύματα που ξέρουμε κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες είναι (και ήταν), δεν μπορούμε να τίς φέρνουμε ως κακό παράδειγμα δημοκρατίας... Και, πολύ περισσότερο, το διεφθαρμένο μετεμφυλιακό ελληνικό αυταρχικό, αντιδημοκρατικό "γκουβέρνο"...

Προϋπόθεση δημοκρατίας (μία από τις προϋποθέσεις...) είναι ο συνεχής-αυστηρός έλεγχος των αντιπροσώπων, των «μεσολαβητών», και η ανακλητότητά τους. Όχι η περιοδική (πότε κάθε χρόνο, πότε κάθε τέσσερα...) ανούσια σταυροδότησή τους...

* Ένας τρίτος όρος που θέλει ξεκαθάρισμα είναι ο "πατριωτισμός". Έχουμε ακούσει πολλές φορές στη Βουλή και σε εκπομπές τη φράση «δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός» ή κάποια ανάλογη ή παραπλήσια.

Τί να είναι ο "πατριωτισμός" που, πάνε να μάς πείσουν ότι, τόν έχουν όλοι;;; 

Άμεσα έρχεται στο μυαλό καθενός πως "πατριωτισμό" έχει κανείς όταν με τα λόγια και τις πράξεις του φροντίζει το συμφέρον της πατρίδας, του κοινωνικού συνόλου δηλαδή, ότι τό προτάσσει από το δικό του κοντόθωρο συμφεροντάκι, ότι θεωρεί πως το δικό του συμφέρον ταυτίζεται με το κοινωνικό.

Γιατί λοιπόν να μην «αμφισβητούμε τον πατριωτισμό» ...ουκ ολίγων;;; Πολιτικών κυρίως, αλλά και άλλων, που η στάση και οι πράξεις τους «ακτινοβολούν» και επηρεάζουν ευρύτερα την κοινωνία;;;

Θα αναφέρω λίγα παραδείγματα πολιτικών.

- Ήταν ...πατριωτισμός το γελοίο καλπονοθευτικό σύστημα του 1956, το "τριφασικό", του Καραμανλή; Ή μήπως η επανεκλογή του μέσω βίας και νοθείας το 1961;

- Ήταν ...πατριωτισμός η ...κωλοτούμπα του Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986, που τό παρέλαβε αυταρχικό-αντιδημοκρατικό[##] και τό έκανε αυταρχικώτερο; Η μήπως το διαβότητο δάνειό του «άτοκο χωρίς χρονοδιάγραμμα επιστροφής»;

- Ήταν ...πατριωτισμός η απόρριψη του "πακέτου Πινέϊρο" για την ΠΓΔΜ από τον Σαμαρά το 1993 με στόχο να κάνει δικό του κόμμα;

- Ήταν ...πατριωτισμός τα ...σημίτεια «ας πρόσεχαν», « έτσι είν' η Ελλάδα» και η ..."δημιουργική λογιστική";

- Ήταν ...πατριωτισμός η ...καραμάνλεια αντικατάσταση των "νταβατζήδων" με "κουμπάρους";

- Ήταν ...πατριωτισμός, τέλος, η δωλοληψία από -...άπειρους κατά τον αριθμό- υπουργούς και άλλους κυβερνητικούς;

Όχι βέβαια!

Γιαυτό είναι καθήκον καθενός αριστερού-πατριώτη να ξεσκεπάζει αυτές τις απάτες, που δείχνουν "λεκτικές" αλλά έχουν τεράστια ουσία και σημασία, και να μην μπαίνει στο παιχνίδι του ...καλλιεπούς «πολιτικού πολιτισμού»... λέγοντας ότι ...«δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός»...

* Ένα άλλο, πρόσφατο, παράδειγμα όρου που δημιουργεί λαθεμένες αντιλήψεις είναι το εξής: «Δημιουργία» πολιτικής ανωμαλίας είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στη Βουλή.

Έγραψα σε άρθρο μου στις 2-7-11.

«««««««««««««««««

Τί λες φίλτατε Παναγιώτη;;;

Η πολιτική ανωμαλία ενδημεί στη χώρα μας από το ...1821.

Θα πάω όμως «μόνον» μιά γενιά πίσω...

1. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία το αυταρχικό-ολιγαρχικό καραμανλικό Σύνταγμα του 1975;;; Δεν ήταν τα καλπονοθευτικά εκλογικά συτήματα της Ενισχυμένης ΔΥΣαναλογικής, που θεμέλιωσαν και θέριεψαν το πελατειακό κράτος μέσω των «ισχυρών» κυβερνήσεων;;; Τέλειωσε η πολιτική ανωμαλία το 1974 επειδή έπεσε η χούντα και ...νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ;;; Φυσικά και ήταν μεγάλη πολιτική ανωμαλία να αντιμετωπίζεται ως παράνομο... αλλά ούτε η μόνη ήταν ούτε η σπουδαιότερη...

2. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία το αυταρχικότερο-ολιγαρχικότερο μεταγενέστερο παπανδρεϊκό Σύνταγμα;;; Που εμπέδωνε και αναδείκνυε σε κορυφαία αντίληψη και πρακτική την «ενός ανδρός αρχή»;;; Με έναν πρωθυπουργό-αρχηγό κόμματος να νομοθετεί (μέσω του "λόχου" του) και να εκτελεί-διοικεί (μέσω σφογγοκωλάριων);;;

3. Δεν ήταν πολιτική ανωμαλία η (μετά την «σοσιαλιστική» τετραετία 1981-85) υπερίσχυση και εντατική εφαρμογή των διαβόητων "ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων", της προώθησης σε κάθε τομέα της Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας, που, εξώφθαλμα, κέρδισε ...επαξίως τον τίτλο Ιδιωτική ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΑ;;; Ειδικά μετά το 1997 και την ...άνθιση του Χρηματιστήριου;;; Την άνθιση των λαμόγιων και δωροληπτών, της γενικευμένης διαφθοράς;;;

4. .....

5. ..... και δεν έχει τελειωμό...

Βαρεθήκαμε να σάς βλέπουμε να παίζετε το ρόλο του ..."αριστερού ψάλτη" στη λειτουργία του φαύλου «πολιτικού μας πολιτισμού», του αποκρουστικού πελατειακού συστήματος των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, με κύριο, αν όχι και μόνο, αποτέλεσμα να τού δημιουργείτε "άλλοθι".

»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΕΧΟΥΜΕ από καιρό πολιτική ανωμαλία, δεν ...οδηγούμαστε σ' αυτήν.

* Κι ακόμα: Βομβαρδίζεται η υφήλιος και η Ελλάδα ειδικότερα με τα περί "οικονομικής" κρίσης. Είναι πολύ βολικό αυτό για όσους δημιούργησαν και επεκτείνουν την, πολύ συμφέρουσα για τους ίδιους, αντίληψη της ανταγωνιστικής, της ζουγκλικής-ας μού επιτραπεί ο όρος- κοινωνίας ως ...φυσικού μονόδρομου, στην οποία η κρίση, που τήν αποκαλούν "οικονομική", εμφανίζεται σαν ένα δυσάρεστο επεισόδιο, αντιμετωπίσιμο με οικονομίστικες διεθνείς και τοπικές ρυθμίσεις.

Η κρίση όμως είναι κοινωνική και έτσι πρέπει οι όποιοι αρστεροί να τήν λέμε. Όχι "οικονομική"...

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η ανεργία, που γεννάει η στρεβλή -λόγω παντελούς και ανεξέλεγκτης ιδιωτικοποίησης- ανάπτυξη. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η καταστροφή του περιβάλλοντος για να μην θιγεί η ...ανταγωνιστικότητα. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα το ολοένα -και από σκοπού!- διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Ανθρώπους και χώρες. Κοινωνικό είναι.

Δεν είναι οικονομικό πρόβλημα η εμπορευματοποίηση του χρήματος, η τοκογλυφία. Κοινωνικό είναι. Πανάρχαια βέβαια αλλά τί σημασία έχει;;; Και η δουλεία, η δουλοκτησία, πανάρχαια είναι... Δεν θα πει ότι πρέπει να τήν ανεχόμαστε! Και -πολύ περισσότερο!- να τήν προωθούμε κιόλας!

* Έναν άλλο όρο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι η "Αναλογική", ως εκλογικό σύστημα. Θεωρώ ότι είναι κάποιου είδους αρρώστεια μας να τήν ονομάζουμε «απλή» Αναλογική. Η αναλογία είναι πάντοτε μία, οι δυσαναλογίες πολλές. Χρησιμοποιώντας τον όρο «απλή» δημιουργούμε σύγχυση στους πολίτες, παίζουμε το παιχνίδι των πολιτικών απατεώνων, οι οποίοι ποικίλα καλπονοθευτικά συστήματα τά ονομάζουν «ενισχυμένη ...αναλογική», ενώ για διαστρέβλωση-νόθευση των αποτελεσμάτων πρόκειται, ώστε να εκλέγονται οι διαβόητες «ισχυρές», μονοκομματικές κυβερνήσεις. Αυτές που είναι οι μόνες υπεύθυνες για το τερατώδες έκτρωμα του πελατειακού κράτους, της εκτεταμένης διαφθοράς, των επάλληλων αντιλαϊκών μέτρων, του ξεπουλήματος δημόσιας γης και πόρων τώρα.

Αν ήδη εδώ και 37 χρόνια (για να μην πώ 60...) δεν συναινούσαμε, έστω παθητικά, σ' αυτή την σύγχυση, σ' αυτήν την κοροϊδία του λαού, νομίζω πως θα ήταν αλλοιώς τα πράγματα... Αν μη τί άλλο, θα ήταν αλλοιώς τουλάχιστον σε επίπεδο γνώσης των πολιτών ότι μια βασική προϋπόθεση για να είναι δημοκρατία η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι κάθε αντιπρόσωπος να αντιστοιχεί στον ίδιο αριθμό πολιτών που τόν υπόδειξαν. Και αυτό παντού βέβαια, όχι μόνον στη Βουλή...

Παρενθετικά θα αναφέρω εδώ δύο άλλες προϋποθέσεις "εκ των ών ουκ άνευ" για την λειτουργία πραγματικής δημοκρατίας: Την λευκή ψήφο και το προτιμητικό σύστημα επιλογής προτάσεων και αντιπροσώπων.

Η λευκή ψήφος, που τόσο άσχημα έχει δυσφημιστεί από το ΚΚΕ -αλλά και από άλλους όμοιας νοοτροπίας- ως «απολίτικη» ψήφος, είναι κατ' εξοχή πολιτική και πρέπει να καθιερωθεί ως "δραστική", αν πλειοψηφήσει: Επανάληψη της συζήτησης, με προτάσεις από άλλους εισηγητές, και επανάληψη εκλογής προσώπων με άλλη διαδικασία ανάδειξης υποψηφίων ή/και άλλους υποψήφιους.

Αν, παραδείγματος χάρη, η κυβέρνηση κάνει δημοψήφισμα με ερώτημα «μνημόνιο ή πτώχευση», τότε η σωστή ψήφος είναι η λευκή, που, πλειοψηφώντας, θα υποχρεώνει σε αλλαγή του ερωτήματος...

Στο προτιμητικό σύστημα όποιος ψηφίζει δεν βάζει "ξερούς" και χωρίς διάκριση σταυρούς σε ονόματα, ούτε λέει ένα -επίσης "ξερό"- ναί/όχι για τις προτάσεις, αλλά ΑΞΙΟΛΟΓΕΙ υποχρεωτικά όλους τους υποψήφιους και όλες τις προτάσεις και τους κατατάσσει βάζοντας αριθμούς 1,2,3 κλπ.

Προκρίνεται όποιο πρόσωπο ή πρόταση πάρει τον καλλίτερο μαθηματικό συνδυασμό {με την σειρά Fibonacci -"χρυσή τομή"- στους παρονομαστές}.

Είναι φανερό πόσο ενισχύει την συνειδητοποίηση των πολιτών μιά τέτοια διαδικασία και, αν τό σκεφτεί κανείς βαθύτερα, πόσο αδυνατίζει την αποτελεσματικότητα των κομματαρχών και άλλων "επαγγελματιών" της ψηφοθηρίας.

* Είναι ξεκάθαρο νομίζω από τα παραπάνω ποιό είναι το πρώτο καθήκον μας ως αριστερών αλλά και της Αριστεράς που απαρτίζουμε: 

Να μην κουβαλάμε νερό στο μύλο τους χρησιμοποιώντας την βολική τους ορολογία αλλά την ακριβή, την αληθινή.

Να μην συμμετέχουμε στην εξαπάτηση, στον φενακισμό του λαού αλλά, αντίθετα, εξηγώντας τις διαφορές να ενισχύουμε την πολιτική συνειδητοποίηση.

2. «Άκου να δείς, είτε φταις είτε όχι, αν δεν μπορείς άλλο να παλαίψεις, θα πεθάνεις» έχει γράψει κάπου ο Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Για να κανονίζουμε το αρμένισμα, έτσι ώστε να μην συντριβούμε στα βράχια του στραβού γιαλού, χρειάζεται διαρκής αγώνας. Και γιατί γύρω μας μαίνεται μιά φριχτή καπιταλιστική καταιγίδα, που δεν θα κοπάσει εύκολα, και γιατί και όταν τής ξεφύγουμε και μπούμε σε ήρεμα νερά πρέπει να αγωνιζόμαστε να μην πέσουμε σε υφάλους που υπάρχουν ΚΑΙ στα ήρεμα "νερά"... Όπως π.χ. ο σεχταρισμός.

Αυτά ως «λογοτεχνική» εισαγωγή. Ο διαρκής αυτός αγώνας όμως για να έχει επιτυχία πρέπει να ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους. Και για να μην βρεθούμε μπροστά στο... «δάσκαλε που δίδασκες» αλλά κυριώτερα διότι είναι ανερμάτιστο να περιμένει κανείς να αρμενίσει καλά το καράβι, αν το πλήρωμα είναι ανεκπαίδευτο.

Ας «εκπαιδευτούμε» λοιπόν στον αγώνα, "σκοτώνοντας" πρώτα-πρώτα τον ...φασίστα μέσα μας. Τον φόβο. Τον κάθε είδους, απόχρωσης και έντασης φόβο. Και έχουμε δυστυχώς αρκετούς φόβους, ποικίλων αποχρώσεων και εντάσεων. Όλους μέσα μας. Που κάποιους τούς "μασκαρεύουμε" ως επιφύλαξη, ως καχυποψία, ως αόριστη ανασφάλεια, ως «πρόνοια», ως «σύνεση» κ.ά. για να αποφύγουμε την μείωση της αυτοεκτίμησής μας. Όλες όμως οι φοβίες, ασχέτως χαρακτηρισμού, οδηγούν στον ατομισμό, στην αντικοινωνικότητα, στο "κοίτα την πάρτη σου"...

Ταυτόχρονα σχεδόν πρέπει να ελέγξουμε και να δούμε αν όσα κάνουμε είναι σύμφωνα με τις αρχές μας. Αν ταιριάζουν με όσα υποστηρίζουμε ότι πρέπει να έχει η κοινωνία ως αρχές και κανόνες, ως χαρακτηριστικά. Αν η ίδια η δραστηριότητά μας στους «χώρους μας» συμβαδίζει με αυτά.

Ως αριστεροί ευαγγελιζόμαστε την δημοκρατία και την συνεργασία, είμαστε αντίθετοι στην εκμετάλλευση. Τά εφαρμόζουμε όμως αυτά π.χ. στην οικογένειά μας; Ας βεβαιωθούμε ότι δεν εκμεταλλευόμαστε την -ας πούμε- δεσπόζουσα θέση του "γονιού" για να επιβάλουμε την άποψή μας...

Στη δουλειά μας, στο Σωματείο τά εφαρμόζουμε; Ή μήπως κάνουμε ότι οι ...αείμνηστοι κλαδικάριοι ΠΑΣΟΚοι... που δικαιολογούσαν μεροληψίες και προκλητικές εύνοιες με το διαβόητο «Πώς θα κάνουμε την "Αλλαγή" χωρίς τους "δικούς μας"»;;;

Αυτά και τα παρόμοια θα γίνουν, αν αφήσουμε να μάς υποδουλώσει «ο φασίστας που κουβαλάμε μέσα μας».

Πάντως οι μεγαλύτερες -και συνηθέστερες- παγίδες σ' αυτόν τον τομέα είναι κατά τη γνώμη μου:

1. Η επίκληση ..."ειδικών συνθηκών".

Οι συνθήκες πάντα "ειδικές" είναι... Ας μη τίς χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα για να παρακάμπτουμε ή και να παραβιάζουμε τις αρχές μας.

2. Το... «έ! Λιγουλάκι δεν βλάφτει, δεν θα φέρει την καταστροφή». Όμως αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ διδάσκει η θεωρία του Χάους: Ότι η ...λιγουλάκι παράβαση αρχών μπορεί πολύ καλά να προκαλέσει ιδιαίτερα μεγάλα προβλήματα.

3. Η ...αυτοϊκανοποίησή μας (και ο συναφής εφησυχασμός) ότι έχουμε καλές προθέσεις. Αλλά, καταπώς λέγεται, «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»...  Πράξη χρειάζεται, καθημερινή... Δεν αρκούν για τίποτε οι προθέσεις.

Αλληλεγγύη κι όχι ανταγωνισμός.

Κάτω οι πρωτιές κι ο πρωτα(θ)λητισμός!

Το «διαίρει και βασίλευε».

3. «Για να γυρίσ' ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» λέει ο ποιητής.

Συνοψίζω:

Για να κανον

Επιμονή και υπομονή.

Ο δρόμος μακρύς και γεμάτος αγκαθάκια και ...αγκαθάρες. 

Βραδύτατες οι κοινωνικές αλλαγές.

Αγωνιζόμαστε για κάποια μελλοντική (μπορεί και πολύ μελλοντική...) κοινωνία

 με ΑΜΕΣΟ προσωπικό μας ώφελος

 μόνον την ηρεμία και την χαρά που δίνει ο αγώνας για το δίκιο.

4. Δημοψήφισμα ΟΥΣΙΑΣ. 

Ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης. Με προτιμητικό-αναλογική.

Και δημοψήφισμα ΟΥΣΙΑΣ πάλι... Και μετά πάλι αγώνας. 

Πάλι αγώνας... αλλά πολύ διαφορετικός τότε.

{Θα μού πάρει κάποιον χρόνο ακόμα για να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο.

 Συγγνώμη για την αποσπασματική «έκθεσή» του εδώ.}

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[#] Στα Γιάννενα 

[##] Σε ανακοίνωσή του στις 23-12-74 χαρακτήριζε το Σύνταγμα που είχε καταθέσει η κυβέρνηση Καραμανλή ως: «απολυταρχικό με κοινοβουλευτικό μανδύα», «υπόδειγμα εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κατεστημένου», «προέκταση και επιφανειακή μόνον αλλοίωση του Συντάγματος του Παπαδόπουλου»!!!